Τι αξίζει περισσότερο :η ζωή ενός τσιγγάνου κλέφτη πουλερικών ή δυο κοτόπουλα ;

Άγρια επεισόδια εκτυλίχθηκαν σήμερα στην ευρύτερη περιοχή του Δικαστικού Μεγάρου στην Κόρινθο,όταν εξαγριωμένοι Ρομά απαιτούσαν δικαιοσύνη για την δολοφονική αυτοδικία που σημειώθηκε στον Σολομό Κορινθίας. Τραγική φιγούρα η σύζυγος του θύματος και μητέρα έξι τέκνων,που μπροστά στις κάμερες ζητάει απόδοση δικαιοσύνης για τον θάνατο του συζύγου της, κυρίως δε για την κτηνώδη πράξη του δράστη να πετάξει το πτώμα τρία χιλιόμετρα μακρυά από το τόπο του εγκλήματος. 

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=3g6zmOZlSX4[/embedyt]

Ακόμα και ο συνήγορος του Κορκονέα,που τώρα υπερασπίζεται έναν άλλο  δολοφόνο,είπε : “κανείς δεν δικαιούται να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή”.

Όμως,οι “κυρίες” της κορινθιακής δημοσιογραφίας, που εξακολουθούν να κάνουν τηλεοπτική καριέρα και ασφαλώς δικαιούνται να έχουν τις δικές τους υποκειμενικές προσεγγίσεις για τη ζωή ενός  επίδοξου κλέφτη πουλερικών, έβαλαν από μικρόφωνου τα δικά τους όρια :  “ναι μεν αλλά δεν μπορούμε πάνω σ΄ αυτό (στη ζωή ενός ανθρώπου) να ισοπεδώσουμε την παραβίασή της  ιδιωτικής περιουσίας” είπε η κ. Τζένη !

Για την αντικειμενικότητα όμως της ενημέρωσης, που ανιδιοτελώς σας προσφέρει το τηλεοπτικό 9live ,οι έγκριτες δημοσιογράφοι προχώρησαν ένα βήμα παρακάτω και ζήτησαν την βοήθεια του κοινού για να σχηματοποιήσουν μια ακόμη τηλεοπτική “κοινή γνώμη” ,που ουσιαστικά καλείται να απαντήσει στο εξής : ” τι  αξίζει περισσότερο :η ζωή ενός τσιγγάνου κλέφτη πουλερικών ή δυο κοτόπουλα ;”

Άιντε μετά να τους θυμίσεις τον Τζίμι τον Πανούση που έλεγε :”η κοινή γνώμη,μια κοινή, μια πόρνη,μια παλιογυναίκα τρυφερή,μια κατσαρίδα,μια εφημερίδα,γράφει ραβασάκια σ’ όποιον βρει…”

Βεβαίως,ότι  και να μας πει η “κοινή γνώμη” το ζήτημα των τσιγγάνων δεν πρόκειται να λυθεί αν δεν το διαχειριστούμε στο πεδίο της κοινωνικής ένταξης , μακριά από φτηνά στερεότυπα,ρατσιστικά καλέσματα… και καραμπίνες.

Γι’ αυτό το λόγο,στη μνήμη του τσιγγάνου κλέφτη πουλερικών , παραθέτουμε ένα τσιγγάνικο παραμύθι της Ρωσίας, χαρακτηριστικό της φαντασίας της παράδοσης και της ιστορίας που κουβαλάνε αυτοί οι άνθρωποι: «Όλα τούτα που θα σας πω, έγιναν πολύ, πολύ παλιά. Ήταν ένας τσιγγάνος που ταξίδευε με την οικογένειά του. Το άλογό του ήταν κοκαλιάρικο και δεν στεκόταν καλά στα πόδια του. Έτσι λοιπόν, όσο μεγάλωνε η οικογένειά του τσιγγάνου, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να σέρνει τη βαριά καρότσα που γέμιζε με παιδιά. Τα παιδιά ήταν τόσα πολλά και στοιβαγμένα το ένα πάνω στ’ άλλο, που το κακόμοιρο το άλογο προχωρούσε με μεγάλη δυσκολία και συνέχεια περπατούσε. Το κάρο έγερνε με δύναμη μία από τ’ αριστερά μία από τα δεξιά, και τα μπακίρια κι οι κατσαρόλες κατρακυλούσαν έξω κι όλο και κάποιο ξυπόλητο παιδάκι έπεφτε κάτω. Την ημέρα τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα. Ο τσιγγάνος έβλεπε κι έτσι σήκωνε τα κατσαρολικά και τα παιδάκια. Στο σκοτάδι όμως, δεν μπορούσε να δει. Αλλά έτσι κι αλλιώς, ποιος μπορούσε να μετρήσει μία τόσο μεγάλη φαμίλια; Το άλογο συνέχιζε να πηγαίνει κι ο τσιγγάνος ταξίδευε σ’ όλη τη γη. Απ’ όπου κι αν περνούσε άφηνε κι ένα παιδί. Όλο και περισσότερα μέχρι που στο τέλος γέμισε όλη η γη τσιγγάνους. Γι’ αυτό και συναντάς τσιγγάνους όπου κι αν πας…»

 

 

 

 

 

 

 

Google+ Linkedin