Του Σωτήρη ΣΑΛΗ

Ποιο είναι άραγε το κριτήριο για τη δημιουργία ενός συλλογικού οργάνου μιας επαγγελματικής ομάδας ή τάξης το οποίο θα φροντίζει για την προάσπιση των δικαιωμάτων των μελών του; Και πόσο αυτό το όργανο θα μπορεί να εκφράζει τα πραγματικά συμφέροντα των εμπλεκομένων στη συγκεκριμένη αυτή επαγγελματική ομάδα συνολικά, χωρίς το αποκλειστικό συμφέρον των μελών του να επηρεάζει αρνητικά άλλες δραστηριότητες της δημόσιας λειτουργίας ;

Πώς κάθε συλλογικό όργανο τέτοιου είδους τελικά νομιμοποιείται αφού από το σύνολο των εγγεγραμμένων μελών του ελάχιστοι συμμετέχουν πραγματικά σε συλλογικό επίπεδο;

Σήμερα γύρω μας μοιάζει να γκρεμίζεται ένας παλιός κόσμος και στη θέση του να γεννιέται ένας άλλος καινούριος κόσμος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τα πράγματα βελτιώνονται προς το συνολικό συμφέρον. Η συμμετοχή όμως κάποιου σε ένα όργανο ή επαγγελματικό φορέα πρέπει να κατευθύνεται προς το κοινό όφελος και όχι προς το ατομικό. Άλλωστε τι νόημα έχει αυτή καθαυτή η συμμετοχή του;

Μέσα από ποιες δράσεις θα κρίνεται η δημιουργία, η ύπαρξη και η λειτουργία ενός τέτοιου οργάνου;

Θα είναι δηλαδή μια ομάδα, η οποία υιοθετώντας ίσως κάποιες κακές αντιγραφές του παρελθόντος, θα διαμαρτύρεται συνεχώς για την άδικη νομοθεσία η οποία καθοδηγείται από συγκεκριμένα συμφέροντα και συνεχώς θα εμφανίζεται διαμαρτυρόμενη πάντα εκ των υστέρων;

Θα οδηγείται ίσως από κομματικά κριτήρια και θα διαμαρτύρεται συνολικά επί όλων των θεμάτων;

Ή θα λειτουργεί κοιτώντας μπροστά καθαρά και επαγγελματικά ανεξάρτητα από επιρροές πέραν των αρμοδιοτήτων του;

Εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι δεν μιλάμε για μεμονωμένες φωνές ή άτολμες παρουσίες, οι οποίες κριτικάρουν τα πάντα σε καφενεία και πλατείες ή όπου αλλού βρεθούν και αφού δικαίως πολλές φορές εκφράζουν την αλήθεια τους, η ίδια αυτή αλήθεια τους ακολουθεί στο σπίτι τους και μόνο αφού δεν εκφράζεται από συλλογικό φορέα. Και έτσι οι αντιρρήσεις αυτές αυτοκαταρίπτονται αφού οτιδήποτε λες ή κάνεις αν παράλληλα δεν είναι και τρόπος ζωής ακυρώνονται από την ίδια σου την παρουσία.

Κανένας δεν θα χαρίσει τίποτα σε κανέναν. Αυτό έχει δείξει η πορεία των πραγμάτων. Και οτιδήποτε κερδίσεις ή αποκτήσεις μέσα από την προσπάθεια που κάνεις άλλη τόση προσπάθεια χρειάζεται για να περιφρουρήσεις τις κατακτήσεις σου.Και αυτό είναι δύσκολο να το κάνει ο καθένας μόνος του.

Όπως είχε πει ο Καζαντζάκης // μόνοι μας κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Πολλοί μαζί γινόμαστε αθάνατοι. //

Έτσι λοιπόν καταλήγουμε σε συγκεκριμένο τρόπο δράσης. Η συμμετοχή κάποιου σε ένα συλλογικό όργανο πρέπει να απομονώσει τον κακό του εαυτό έξω από τα κοινά συμφέροντα. Η συμμετοχή του καθενός υπάρχει για να λυθούν προβλήματα συνολικά και όχι για να προωθηθούν ατομικές εξυπηρετήσεις.

Και εδώ τώρα μπαίνει το πραγματικό. Η προσωπική σου ή η ατομική σου δυναμική πάνω σε ποιο σημείο θα στηρίζεται έτσι ώστε να προσφέρει ουσιαστικά και καταλυτικά στην προσπάθεια για λύση των προβλημάτων;

Τελικά μία είναι η ουσία. Η γνώση. Χωρίς αυτή δεν ξέρεις που πατάς και που πηγαίνεις.

Κοιτώντας προς το μέλλον βλέπεις ότι πρέπει να ξεπεράσεις άλλους ανταγωνιστές ή άλλες χώρες για να μπορέσεις ενδεχομένως να βγεις μπροστά. Άρα αφού δεις με καθαρά μάτια το στόχο τότε μπορείς να κανονίσεις και τη ρότα σου.

Η συγκεκριμένη λοιπόν προσπάθεια στην οποία θα πρέπει να επικεντρώνεται όλη η δυναμική παρουσία σου πρέπει να αφορά και τη συμμετοχή του συλλογικού οργάνου στις αποφάσεις. Η δυνατότητα δηλ. πραγματικής και ανεξάρτητης διαβούλευσης πριν την τελική απόφαση και την εφαρμογή της συγκεκριμένης νομοθεσίας.Έτσι το αποτέλεσμα θα είναι κατά μεγάλο βαθμό αποδεκτό.
Για να συμμετέχεις όμως σε τέτοιο επίπεδο δράσης πρέπει να πείσεις τους συνομιλητές σου για τις προθέσεις σου ή τις επιδιώξεις σου και να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αξίζει να σε ακούσουν.
Αν οι απόψεις σου προωθούν και ανταποκρίνονται στο δημόσιο όφελος θα είναι προϊόν προσεχτικής τουλάχιστον αντιμετώπισης.
Αν είναι προσπάθεια μεμονωμένων συμφερόντων τότε έχει αποτύχει.
Και πρέπει να είναι σε όλους κατανοητό ότι οι συμφεροντολογικές ή ρουσφετολογικές απαιτήσεις, πολλές φορές, θα χαρακτηρίσουν στο τέλος και έναν ολόκληρο κλάδο και οι καθαρές φωνές θα χαθούν στην εξυπηρέτηση ψηφοθηρικών αποφάσεων .
Και σίγουρα δεν θα λύσουν προβλήματα αλλά θα συντηρούν την σκόπιμη αδράνεια. Αυτό ένα όργανο ισχυρό και σοβαρό δεν θα το επιτρέψει αφού στο τέλος η πορεία των πραγμάτων θα βρει τον πραγματικό της δρόμο.
Τελειώνοντας αναφέρω το παράδειγμα του Σωκράτη, ο οποίος με τη στάση του έδωσε τον ορισμό της δημοκρατίας.Με τη θυσία του έδειξε, από την μία πλευρά , ότι οι νόμοι της πατρίδας είναι πάνω από όλα και πρέπει να εφαρμόζονται, όσο άδικοι και να είναι. Και από την άλλη έδειξε ότι οφείλεις να αγωνιστείς για να αλλάξεις την αδικία ακόμα και των θεσμοθετημένων πραγμάτων και να δώσεις μάχες για να επιτρέψεις την συμμετοχή στα κοινά στους ΑΡΙΣΤΟΥΣ και όχι στους ΑΡΕΣΤΟΥΣ.