Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε!
Η σπαρακτική κραυγή του Αμερικανού πολίτη Τζορτζ Φλόυντ, που σφαδάζει κάτω από τη μπότα του λευκού αστυνομικού ,καθώς αυτός τον πνίγει με σαδιστική επιμονή,στοιχειώνει τη σκέψη μας.
‘Δεν μπορώ να αναπνεύσω” προλαβαίνει να πει και σβήνει.
Η εικόνα του αστυνομικού στη Μινεάπολη είναι σύμβολο ενός ακήρυχτου πολέμου.
Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε!… Αυτή τη φορά η μεγάλη χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν εσωτερικό εχθρό. Την τεράστια οικονομική και κοινωνική ανισότητα, τις διακρίσεις, τη φτώχεια, την εντεινόμενη δυσαρέσκεια, την υπόγεια ένταση και την απειλή μιας κοινωνικής έκρηξης. Και γι άλλη μια φορά ,για να κρύψει τις πληγές της, χρησιμοποιεί τον τρόπο που ξέρει καλά. Την ωμή βία.
Σοκ και Δέος προκάλεσαν στην Αμερική τα επίσημα στοιχεία για την εκτίναξη της ανεργίας στην εποχή του κορωνοϊού. Μέσα σε δύο μόνο εβδομάδες, 9,9 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, φαινόμενο χωρίς προηγούμενο στην Ιστορία- .
Στην κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-8, χάνονταν 800.000 θέσεις εργασίας το μήνα. Αξιωματούχοι της Ομοσπονδιακής Τράπεζας εκτιμούσαν ότι ο αριθμός των ανέργων ενδέχεται να φτάσει μέχρι το απίστευτο ύψος των 47 εκατομμυρίων, δηλαδή το 32% του εργατικού δυναμικού, πολύ περισσότερο και από το ιστορικό ρεκόρ του 23% στην κορύφωση της Μεγάλης Ύφεσης, τη δεκαετία του 1930. Η κρίση του 2007-8 ήταν διεθνής, αλλά όχι παγκόσμια.
Σήμερα έχουμε να κάνουμε με την πρώτη πραγματικά παγκόσμια οικονομική κρίση στην Ιστορία. Κανένας πνεύμονας της παγκόσμιας οικονομίας δεν λειτουργεί. Δεν υπάρχει καμία εφεδρεία.
Ο Covid- 19 μόλυνε τα πάντα. Ο κόσμος φαίνεται να διανύει πλέον αναγκαστική πορεία μέσα από τις Συμπληγάδες ενός διπλού φόβου: του φόβου για την αρρώστια και του φόβου για την οικονομική καταστροφή.
Οι απολύσεις πέφτουν βροχή και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και πολλοί φοβούνται ότι η ανεργία μπορεί να εκτιναχθεί στα επίπεδα που γνώρισαν οι μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις μόνο στη Μεγάλη Ύφεση του 1929-33. Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, καθώς η πανδημία μας αναγκάζει να περάσουμε μόνοι μας τη διπλή αυτή δοκιμασία, μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τη στιγμή που έχουμε ανάγκη την άμεση επικοινωνία περισσότερο από κάθε άλλη φορά. . Επώδυνο, όσο και αναγκαίο.
Όχι, απέναντι στον COVID-19 δεν μοιραζόμαστε όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, την ίδια μοίρα. Οι προνομιούχοι αυτού του μάταιου κόσμου θα έχουν καλύτερη ιατρική φροντίδα, μεγαλύτερη δυνατότητα για τεστ, λιγότερη ανησυχία για το οικονομικό τους μέλλον. Το προστατευτικό δίχτυ κάτω από το σκοινί ,βλέπετε, λειτουργεί….
Από τη μια η αποσάθρωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής πολλών χωρών το περασμένο διάστημα και η υπερδιόγκωση του τουρισμού, της εστίασης και της βιομηχανίας του θεάματος από την άλλη, καθιστούν τις περισσότερες Δυτικές οικονομίες εξαιρετικά ευάλωτες απέναντι στην παρούσα κρίση.
Όλο και περισσότεροι αναλυτές φοβούνται ότι ο κίνδυνος να υποτροπιάσει η οικονομική κρίση σε κοινωνική είναι άμεσος .Και αυτός ο φόβος ανταγωνίζεται το φόβο της πανδημίας. Εάν η δοκιμασία τραβήξει για πολλούς μήνες και δεν παρθούν ριζοσπαστικά μέτρα από τις πολιτικές ηγεσίες,, όλο και περισσότερες χώρες θα αντιμετωπίσουν φαινόμενα διάλυσης του κοινωνικού ιστού.
Ο θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, , ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ., με αφορμή τη δολοφονία ενός άλλου Αφροαμερικανού, του Μπράουν, το 2014, είχε γράψει:
«Και εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει να δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: Ταξικός πόλεμος».
Τα λόγια του Τζαμπάρ ακούγονται πιο επίκαιρα από ποτέ .Γιατί πως να μην υπάρχει ταξικός πόλεμος όταν οι άνεργοι στις ΗΠΑ τη περίοδο της πανδημίας ξεπέρασαν τα 40 εκατομμύρια και την ίδια περίοδο, μέσα στην πανδημία, οι 600 δισεκατομμυριούχοι της Αμερικής έγιναν κατά 434 δισ. δολάρια πλουσιότεροι; Όταν την περίοδο του λοκντάουν που χάθηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, ο Γκέιτς, ο Ζούκεμπεργκ και η παρέα τους αύξησαν τις περιουσίες τους κάτι δις;
Οι χαώδεις ταραχές,οι λεηλασίες,οι βιαιοπραγίες, που βγάζουν τον κόσμο στο δρόμο όλο και συχνότερα στις ΗΠΑ με αφορμή την αστυνομική βαρβαρότητα και ασυδοσία, μαρτυρούν μια κλιμακούμενη εξέλιξη ενός εσωτερικού πολέμου που η κατάληξη του είναι απρόβλεπτη καθώς οι αστάθμητοι παράγοντες είναι πολλοί. Ο μηχανισμός που δημιουργείται και εκπαιδεύεται έχει στόχο τον πολίτη,τον διαδηλωτή,τον διαφορετικό και στο πρόσωπο του κάθε αστυνομικού που σκοτώνει κατά βούληση δεν κρύβεται παρά ο φόβος της κοινωνικής έκρηξης.Σ τη περίπτωση αυτή, θα δούμε να εφαρμόζεται το ,κατά Ναόμι Κλάιν, Δόγμα του Σοκ σε μεγαλύτερη κλίμακα από κάθε ιστορικό προηγούμενο.
Και να σκεφτεί κανείς πως οι ασθενείς του Covid 19 περιγράφουν το αίσθημα ασφυξίας που τους προκαλεί η νόσος με τα ίδια λόγια που ξεστόμισε ο Φλόυντ ξεψυχώντας:
I can’t breathe.
Σημεία των καιρών.
*Η Χριστίνα Κωλέττη σπούδασε Οικονομικά και υπηρέτησε το εγχώριο τραπεζικό σύστημα -30 και πλέον έτη- από θέσεις ευθύνης.
