Του Χρήστου Καλαντζή*

Κουραστική μέρα σήμερα. Γύρισα σπίτι απόγευμα αργά, ασχολήθηκα λίγο με τον κήπο κι ανέβηκα να φάω μια μπουκιά! Μπουκιά και συχώριο που λένε.. Κάθισα λοιπόν στο τραπέζι κι άνοιξα για λίγο την τηλεόραση. Ξέρετε τώρα, το τερπνόν μετά του ωφελίμου..

Εκεί λοιπόν που είχα «αφαιρεθεί» με τα περισπούδαστα θέματα των ειδήσεων, μια βοή διαπέρασε τ’ αυτιά μου. Η Φρύνη είχε αποφασίσει να βάλει σκούπα, να σηκώσει τα χαλιά, να σφουγγαρίσει, κλπ…. Τα «νεύρα μου»! Βασικά.. τα «νεύρα μου» εταράχθηκαν και δεν ήξερα εάν έφταιγαν οι εργασίες μετάβασης από τη χειμερινή στη θερινή περίοδο ή αυτά που άκουγα με κόπο από τους εκπρόσωπους της φερεγγυότητας. Καθότι οι δημοσιογράφοι, για πλείστα χρόνια, επιλέγουν για εμάς ειδήσεις οι οποίες ενέχουν θέση αυταπόδειχτης αλήθειας! Η επιλογή ενδέχεται να ακολουθεί την πορεία της φθίνουσας σημασίας και αύξουσας απολαβής, οι οποίες κατά τύχη συμπίπτουν…Τέλος πάντων..

Άκουσα κι εγώ εν μέσω βοής τα «σημαντικά» νέα του κουτσομπολιού κι ακολουθώντας πορεία κορεσμού και κούρασης την «έπεσα» στον καναπέ! Ο ύπνος με επισκέφθηκε σχεδόν άμεσα. Είναι ο ύπνος που νιώθεις τους μυς σου να τεντώνονται, να τρίζουν στην προσπάθειά τους κι αυτοί λάβουν λίγη ξεκούραση.

Οπότε ξαφνικά ξύπνησα από ένα γαύγισμα. Γαύγισμα στον δεύτερο όροφο! Δεν μπορεί, όνειρο βλέπω, συλλογίστηκα μεταξύ ύπνου – ξύπνιου.. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και το γαύγισμα έγινε εντονότερο. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω με τρόμο. Ανησύχησα βλέπετε! Σηκώθηκα! Το γαύγισμα δυνάμωνε..

-«Τι στο καλό..» σκέφτηκα…

-«θα μας φάνε τα σκυλιά στον δεύτερο όροφο;».

Άνοιξα την πόρτα και στον διάδρομο βρισκόταν η γειτόνισσα μ’ ένα σκυλί. Έγνεψα το κεφάλι μου, έκλεισα την πόρτα και ξαναγύρισα στον καναπέ.

Σχεδόν αμέσως το μυαλό μου ταξίδεψε. Ταξίδεψε σ’ έναν γνωστό όπου κάθε καλοκαίρι απολάμβανε το μπάνιο του στην παραλία. Ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε στη διπλανή ομπρέλα μια κυρία μ ένα σκυλί. Το γεγονός ξένισε τον φίλο μας σε τέτοιο βαθμό ώστε προέβη σε άμεση παρατήρηση. Η ιδιοκτήτρια βέβαια του κυνός αδιαφορώντας, επικαλέστηκε κάποιο νόμο περί κατοικιδίων. Αυτό συνέβαινε γι’ αρκετό καιρό!

Μια μέρα λοιπόν μην μπορώντας να αντέξει άλλο την κατάσταση του κοινού μπάνιου μετά του όμορου κατοικιδίου,  ο φίλος μας αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα. Αποφάσισε να υιοθετήσει κι αυτός ένα κατοικίδιο!!

Για τον λόγο αυτό μετέβη άρον άρον μετά του αυτοκινήτου του στο κατώι του πατέρα του. Φόρτωσε την γίδα στο πίσω κάθισμα και πήρε την κατηφόρα για την παραλία. Όταν έφθασε, η γειτόνισσα ήταν ήδη εκεί. Την κοίταξε εκ του μακρώθεν και το χαμόγελό του εκτεινόταν από το ένα αυτί μέχρι το άλλο. Κατέβασε τη γίδα δεμένη στο καπίστρι, πήρε την ομπρέλα παραμάσχαλα και  χάραξε αζιμούθιο δίπλα στη γειτόνισσα. Φθάνοντας τη χαιρέτησε με ευγένεια, κάρφωσε την ομπρέλα στο χαλίκι και το παλούκι που συγκρατούσε τη γίδα δίπλα του. Το σκυλί της κυρίας γαύγιζε εντόνως, αλλά η ικανοποίηση του φίλου μας κάλυπτε τον ήχο του.

Όταν η κυρία κατάφερε να συνέλθει από την έκπληξη, μάζεψε το κατοικίδιό της, τα κουβαδάκια της και μάλλον μετέβη σε άλλη παραλία, για να μην τολμήσω να ‘πω πως μετέβη σε άλλον νομό! Φήμες αναφέρουν πως όταν έφευγε ο φίλος μας της φώναξε..

-«..πού πάτε; Σε λίγο θα αρμέξω και θα μοιράσω το γάλα δωρεάν!».

Μάλλον ο λόγος του αποτέλεσε κίνητρο επιτάχυνσης του βήματός της!

Εν πάση περιπτώση ολοκλήρωσα τη σκέψη μου και επανήλθα στην πραγματικότητα. Επανήλθα και έψαξα γρήγορα το κινητό μου. Φρύνηηη… φώναξα! Μήπως ξέρουμε κανέναν που να έχει διαθέσιμη καμία γίδα;..