Και αυτός κάθεται εκεί αμέριμνος. Στη γωνιά του. Περιμένει να περάσουν οι διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα.

Αυτοί θα φύγουν κάποια στιγμή για να περάσουν αργότερα κάποιοι άλλοι. Όπως θα φύγει και ο Ομπάμα από την Ελλάδα για να την ξεχάσει μόλις κάνει τις προγραμματισμένες συμφωνίες του (τις συνέπειες τους, άλλωστε, θα τις μάθουμε εν καιρώ). Αυτός, όμως, ο καστανάς, θα μείνει εκεί και θα συνεχίζει να παλεύει για τη ζωή του. Καθημερινά. Και θα ελπίζει να μην τον κυνηγήσουν γιατί δεν έχει άδεια. Και θα ελπίζει να βγάζει ένα ικανοποιητικό μεροκάματο μέσα στο κρύο για να θρέψει την οικογένεια του, για να έχει περίθαλψη, για να μη του κόψουν το ρεύμα, το νερό, για να μη του πάρουν το σπίτι. Μάχη για επιβίωση το λένε.

Και εκεί θυμήθηκα τα λόγια του Βασίλη Βασιλικού σε μια συνέντευξη του: «Το Πολυτεχνείο ζει. Όμως τώρα οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν». Για αυτούς πρέπει να παλέψουμε. Για να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή.

Δεν θα πρέπει να χρειαζόμαστε επετείους για να μας το υπενθυμίζουν. Ούτε «ήρωες» για να μας υποδεικνύουν τι είναι σωστό.

Γιατί τα Πολυτεχνεία τα φτιάχνουμε εμείς. Γιατί τα ζούμε καθημερινά. Και κάπως έτσι θα πρέπει να τα συμπεριφερόμαστε. Σαν βίωμα μας.