Αυτά κι άλλα τόσα παρεπόμενα της πανδημίας έχουν απέναντί τους δυο θηριώδεις ανάγκες. Τη θεραπεία και το όνειρο. Με την πρώτη να είναι πλέον, ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα του Covid-19, προαπαιτούμενο της δεύτερης, του ονείρου. Η θεραπεία είναι ανάγκη για επιβίωση και το δεύτερο η φύση της διαφοράς του ανθρώπου από το κτήνος. Κι αν οι μεγάλες αρρώστιες από τότε που υπάρχει ο πλανήτης είναι φυσικά αναπόφευκτες, από τότε που ο άνθρωπος οργανώθηκε σε κοινωνία, ξέρει ότι η διαχείρισή τους είναι εντέλει και η βαθύτερη ουσία της πολιτικής. Κι εδώ αρχίζει το παιχνίδι του νου με την πραγματικότητα, σε μια εποχή τεχνολογικά υπερεξελιγμένη και ταυτόχρονα χαοτικά σκοταδιστική.

Σ’ένα τέτοιο επίπεδο παρατήρησης και ορθολογιστικής ενδεχομένως προσέγγισης, κυνικής ή ευαίσθητης, μικρή σημασία έχει, η συζήτηση μπορεί ν’ ανοίξει και να μην τελειώσει, ούτε εύκολα ούτε χωρίς συμπέρασμα. Στο καθημερινό όμως θλιβερό αυτό παιχνίδι, που ήδη αρχίζει να μοιάζει ψυχωτικό, κάθε πολιτική διαλεκτική τείνει να πέσει σ’ έναν κουβά με ανάκατα σκατά και διαμάντια πληροφόρησης, για τα οποία λείπουν και οι μηχανισμοί, και τα μέσα, και κυρίως ο χρόνος για διαλογή. Και κυρίως, ό,τι χρειάζεται για να ισχύσει το πανέμορφο «με λογισμό και μ’ όνειρο» των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» του Σολωμού.

Θα σταθώ μόνο σ’ ένα πλοκάμι της Λερναίας Υδρας που εμποδίζει δυνατούς κι αδύναμους, μορφωμένους κι αγράμματους, σχεδόν όλους μας, απ’ το να σκεφτούμε καθαρά και ν’ αποφασίσουμε πότε και πώς θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Κι αυτό είναι η θεραπεία. Η οποία για την ώρα εμφανίζεται με δυο όψεις, το φάρμακο και το εμβόλιο για τον ιό. Τι χρειάζεται κανείς; Απτά αποτελέσματα και επιστημονικές γνώσεις και πληροφορίες, άλλες για τους ειδικούς, και έντιμα εκλαϊκευμένες για τις μάζες των ανθρώπων που απειλούνται. Βεβαίως και πριν απ’ όλα, σ’ έναν ιδεατό κόσμο, η δυνατότητα, προσοχή όχι η χωρίς γνώση ελευθερία επιλογής, της κατάλληλης θεραπείας για τον καθένα και την καθεμιά, δεδομένης της επιστημονικής εξέλιξης που υλοποιεί και σ’ άλλες αρρώστιες, όπως π.χ. ο καρκίνος, τον όρκο του Ιπποκράτη.

Καλλιεργώ μέσα μου, με πολύ κόπο, σε σχεδόν άνυδρο έδαφος, την πεποίθηση ότι η αντίσταση και η επανάσταση χρειάζονται επειγόντως έναν φρεσκαρισμένο σύγχρονο πειστικό λόγο επικοινωνίας, ακόμα και διαλεκτικής αντιπαράθεσης, για να μπορεί μια πρόταση πολιτική, δηλαδή μια επιλογή εξόδου από το αδιέξοδο, να γεννήσει στις μάζες τη δύναμη του ρεύματος. Κοντολογίς ένα Λόγο, μια λαλιά, χωρίς ναι μεν αλλά, που ίσως έχει και βαρύ τίμημα στην αρχή. Ξέρω μόνο τον τρόπο. Κι ότι δεν είναι μόνο ατομική αλλά και συλλογική ευθύνη. Πρέπει να χουμε την ίδια αφετηρία. Και δεν μπορεί να είναι απλώς το σούρσιμο με τα μάτια στο φως του τούνελ. Προτιμώ την εκκίνηση απ’ το στίχο – βάθρο, θεόρατο και συνάμα ταπεινό, που λέει πως για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Πάμε να το παλέψουμε;

*Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου, Σάββατο 12 Δεκέμβρη 2020 – Κυριακή 13 Δεκέμβρη 2020