Του Χρήστου Καλαντζή*

Κυριακή πρωί είναι από εκείνα τα πρωινά όπου απολαμβάνεις τον καφέ σου χωρίς το άγχος της επερχόμενης εργασίας. Απολαμβάνεις το αφέψημα αναλογιζόμενος την εβδομάδα που έφυγε, υπολογίζοντας παράλληλα τις υποχρεώσεις αυτής που έρχεται. Εκεί λοιπόν που έχεις βυθιστεί στο χαμό των υποχρεώσεων… «σκάνε μύτη» στο γυαλί καμιά ντουζίνα κομματικοί πατριώτες. Πατριώτες… πολύ ωραία λέξη, την αγαπούν όλοι! Ανεξαρτήτως θέσεων, ανεξαρτήτως κομματικού προσανατολισμού! Ξέρετε πόσοι έχουν χτίσει καριέρες πάνω της;

Όλοι λοιπόν πατριώτες με επιχειρήματα! Άλλοι φτιάχνουν κόμμα με τα μπάζα από το κατεδαφιστέο του διπλανού. Άλλοι κατεδαφίζουν ότι απέμεινε. Άλλοι αποτάσσονται το παρελθόν. Άλλοι κρυφακούν τον διπλανό, κάτι σαν την κουτσομπόλα της γειτονιάς δηλαδή. Άλλοι εγκαινιάζουν έργα με τη γνωστή τύχη που τους διακρίνει! Έργα που θα χρησιμοποιεί καθημερινά ο απλός κοσμάκης.  Ρε ολόκληρη Μαρίκα και ταξίδευε με διαφορετικό αεροπλάνο.. εσείς που πάτε;

Κι Εμείς;; Εμείς, ως ψηφοφόροι ψάχνουμε κάποιον να ασχολείται με τα δικά μας προβλήματα, με το Ελ Ντοράντο της ενέργειάς ας  υποθέσουμε. Με τον τρόπο διαβίωσής μας, αλλά και με το όραμα που τόσο πολύ δεν έχουμε. Με θέματα ασφάλειας, με θέματα υγείας και τόσα άλλα…

Θα μου πείτε τώρα…

-Εάν δεν λύσουμε τα εσωκομματικά μας θα ασχοληθούμε με εσάς;

 -Σωστό!

-Το κάνουμε στις εκλογές να το κάνουμε και στο ενδιάμεσο;

-Σωστότατο!

-Πατριώτες είμαστε όχι τίποτες τυχαίοι!

Ορθόν! Αλλά μήπως το χάσαμε το κορμί βρε πατριώτες;; Μήπως το χάσαμε και δεν προβλέπεται να το βρούμε πριν τις επόμενες εκλογές;