γράφει η Μαρία Β. ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

Μουχρίτσα

Ένα από τα πιο καταστρεπτικά ζιζάνια των καλλιεργειών.

Δύσκολο να εξοντωθεί.

Οι σπόροι της διασπείρονται εύκολα και διατηρούν τη βλαστική τους ικανότητα μέχρι και 13 χρόνια.

Περπατάω στο περβόλι, σκύβω να βοτανίσω και γραπώνεται στα ρούχα μου.

Κολλάει σαν την πεταλίδα στα βράχια και τα αγκαθάκια των λουλουδιών της διαπερνούν τα λεπτά καλοκαιρινά υφάσματα των ρούχων μου.

Με κάθε μου κίνηση αυλακώνουν το πετσί μου.

Κάποια ανθάκια καταφέρνω να τα εκδιώξω, κάποια όχι.

Κατοικούν πλέον στα ρούχα μου, μικρά τσιμπηματάκια μού υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους.

Όπως εκείνα τα βραδινά τσιμπηματάκια στη ψυχή μου

αυτές οι μνήμες-μουχρίτσες

Το χτυπητό αυγό με κακάο το απόγευμα

Η ρεμούλκα Goldoni του πατέρα μου

Η ξεκοιλιασμένη παιδική μου κούκλα

Τα αλμυρίκια στην παραλία

Τα ματωμένα μου γόνατα

Η ρόμπα της μάνας μου

Η μακριά κοτσίδα της αδελφής μου

«Η Διάπλαση των Παίδων»

Ο ήχος του ποτιστικού νερού στο αυλάκι

Το εφηβικό ματωμένο εσώρουχό μου

Οι εργάτες στο λιατρίβι μας

Οι μουσκεμένες ελβιέλες μου

Το πηγάδι του χωριού μου

Το πρώτο μου λευκό πουκάμισο

Ο σκύλος που έθαψα

Η παιδική κάλτσα του ανιψιού μου

Το φιλί στο μέτωπο των ανδρών που αγάπησα

Η τρυφερή καληνύχτα του άνδρα που με αγαπάει

ΜΝΗΜΕΣ-ΜΟΥΧΡΙΤΣΕΣ

Που βλαστάνουν ατέρμονα

Και τα αγκάθια τους, δάκρυα στο μαξιλάρι μου

ΜΝΗΜΕΣ- ΜΟΥΧΡΙΤΣΕΣ

Οι ανατολές και τα δειλινά

Της ζωής που γερνάω μαζί Της