«Θέλουμε να τ’ αλλάξουμε τα πράγματα Βαρεθήκαμε να μοχθούμε από τα χαράματα.  Ισα – ίσα μόνο για να ζούμε Και να μην έχουμε μια ώρα να σκεφτούμε»

Οι παραπάνω στίχοι που τραγουδούσαν οι Αμερικανοί εργάτες («Τραγούδι του Οκταώρου») αποδίδει γλαφυρά το περιεχόμενο του αγώνα για το 8ωρο, που είχε ως αφετηρία την απόφαση που πήρε το Συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας. «8 ώρες εργασία – 8 ώρες ανάπαυση – 8 ώρες για ό,τι θέλουμε»
Tην αυγή του 1886 το κίνημα για το 8ωρο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις στις ΗΠΑ. Μάλιστα, οι εργάτες φορούσαν τα παπούτσια του «8ωρου» και κάπνιζαν «καπνό του 8ωρου» όπως τα αποκαλούσαν. Οι εφημερίδες έγραφαν τότε πως πίσω από την αναταραχή κρύβονταν «ανατριχιαστικοί» και «αχαλίνωτοι» κομμουνιστές. Την ίδια στιγμή, το ένα μετά το άλλο τα εργατικά συνδικάτα έπαιρναν αποφάσεις για την πραγματοποίηση γενικής απεργίας, που ορίστηκε τελικά για την 1η του Μάη.
Απο τότε η Πρωτομαγιά είναι μέρα σημαδεμένη με πολύ αγώνα για κατακτήσεις των καταπιεσμένων απέναντι σε όσους τους καταδικάζουν σε φτώχεια, ανέχεια, πολέμους, προσφυγιά…
Στην Ελλάδα η Πρωτομαγιά είναι ένα ποτάμι δάκρυα, δίπλα σ’ ένα ποτάμι αίμα… στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, που ακόμα έχει μυρουδιά θανατικού κι επαναστατικού – αδούλωτου πνεύματος.
Φέτος συμπληρώνονται 81 χρόνια από την ηρωική θυσία των «200» στης Καισαριανής τον τοίχο.
«Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές» έγραψε ο Μήτσος Ρεμπούτσικας.
Η αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά του 1944 , οι συμβολισμοί και οι μνήμες της είναι οι βάσεις του παρελθόντος πάνω στις οποίες πατάμε για να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.