γράφει η Μαρία Β. ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

Δέσποζε σε κάμαρες των χωριατόσπιτων.
Στημένος σε ξύλινο κασόνι.
Φιλοξενούσε σε στρώσεις υφαντά χαλιά, κουρελούδες, στρωσίδια,
σκουτιά για χοντροδουλειές.
Εκεί κρυμμένο το κομπόδεμα της νοικοκυράς για αγορές από το
γυρολόγο και επιδιορθώσεις στον καλαντζή, εκεί και οι βαφτιστικοί
σταυροί, τα σκουλαρίκια και δακτυλίδια γιαγιάδων.
Πανδαισία χρωμάτων, περίτεχνες δαντέλες ανάμεσα στα στρωσίδια και
τα χαλιά.
Σύμβολο ευμάρειας του κάθε σπιτιού, θέση για τα προικιά των
θυγατέρων.
Ήθελε μαστοριά το στήσιμο του γιούκου.
Ούτε να κάνει «κοιλιά» ούτε και να «γέρνει».
Να΄ναι καλοζυγιασμένος.
Με το γιουκόπανο, ένα λευκό και καθαρό σεντόνι, η νοικοκυρά σκέπαζε
και τύλιγε με επιμέλεια το γιούκο για να τον προφυλάξει από τη σκόνη.
Μια φορά το χρόνο, γινόταν το «γκρέμισμα» του γιούκου.
Για να λιαστούν και να αερισθούν τα υφαντά και τα στρωσίδια και να
συγυριστούν στη γνωστή τους θέση.

ΓΙΟΥΚΟΣ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Άλλοτε καλοστημένες και ζυγιασμένες με μαστοριά, κάποιες φορές
γερμένες, καμπουριασμένες.
Στρώσεις συναισθημάτων,
φίλιων και αντιφατικών
φανερών και απόκρυφων,
κάποια κουρνιασμένα σε απόμερους τόπους.
Ματωμένες δαντέλλες , βορά σε αδηφάγα βλέμματα.
Τσακίζονται, καταγκρεμίζονται, ισοπεδώνονται, αποσυντίθενται μέσα
στην Οδύνη του Έρωτα.
Απλωμένες σε συρματοπλέγματα
αιωρούνται, ανεμοδέρνονται, λιάζονται
αναγεννώνται.
Επανασυναρμολογούνται και συνεχίζουμε τις διαδρομές μας

ΓΙΟΥΚΟΣ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Γιουκόπανο, οι φιλτραρισμένες φωτογραφίες μας στα Μέσα Κοινωνικής
Δικτύωσης