Αν το δέκα τοις εκατό της συναισθηματικής έκρηξης, του φυσικού αποτροπιασμού και της χειμαρρώδους σχολιογραφίας για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ καταφέρναμε να διατεθεί στην παραγωγή σκέψης και πολιτικής στην Αμερική κι όλο τον κόσμο σήμερα, με στόχο την ανατροπή του εκφυλισμένου συστήματος που το αναπαράγει ως έγκλημα καθημερινά και συντριπτικά απαρατήρητο, τότε ίσως μπορούσαμε να ανασάνουμε.

Κι επειδή η πλέον βαθυστόχαστη πρόταση αρχίζει από την παιδεία (τι κόσμιος συγχρονισμός με το ελληνικό κοινοβούλιο…), αναρωτιέμαι ρητορικά πώς γίνεται σχεδόν εκατόν πενήντα χρόνια μετά την καλύβα του μπαρμπα-Θωμά, τόσοι δυτικοί έφηβοι να σηκώνουν αυτές τις μέρες βιντεάκια και φωτό στο διαδίκτυο, τύπου πρόκληση Φλόιντ, παίζοντας τους μπάτσους που πατάνε τον σβέρκο των ομήλικων φίλων τους, κλίνοντας συμπιεστικά το γόνυ τους, στην εκφυλισμένη εικονογράφηση του ρατσισμού και της βίας, βασικών εργαλείων του σύγχρονου καπιταλισμού, και σήμερα, και αύριο.

Κι επειδή παραφράζοντας τον τραγουδοποιό που λέει πως σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει – έτσι κι ο καπιταλισμός – και με βαθιά πεποίθηση πως η ταξική βία διδάσκεται από τα νήπια στις …δημοκρατίες, εξίσου ρητορικά αναρωτιέμαι πόσοι ανατρίχιασαν κι εξεγέρθηκαν, ας πούμε στο Πακιστάν, όπου μια οικογένεια δολοφόνησε την οχτάχρονη υπηρέτριά της (!) επειδή απελευθέρωσε επίτηδες ή ξεχνώντας την πόρτα του κλουβιού, τον κατοικίδιο παπαγάλο του κανακάρη της οικογένειας. Μην σοκαριστείτε από την ηλικία της υπηρέτριας. Εκεί είναι σύνηθες. Αλλωστε, δεν είχε βαριά καθήκοντα. Κρατούσε παρέα κι υπηρετούσε τον μοναχογιό, κάτι σαν πληρωμένη αδερφούλα – σύντροφος.

Αλλά κι εδώ η Ελλάδα είναι πρώτη. Εχει τόσες πολλές καλύβες του μπαρμπα-Θωμά, εντός εκτός hot spot, και τόσες ρατσιστικές αποχρώσεις κοινωνικού ρατσισμού, που ξεπλένουν με τους δικούς της συγχρονισμούς, βοηθούντος και του κορονοϊού, τη διαβολικά καλή συμμαχία, για να παραφράσω και τον τέως Αλέξη, με το ΝΑΤΟ, τη Δύση και τον πολιτισμένο καπιταλιστικό παράδεισο, τον οποίο ανοίξαμε και περιμένουμε να μας στείλει συμμαχικούς πελάτες σε ένα επίπεδο, λίγο πάνω απ’ το συρτάκι, το τζατζίκι και το πάλαι ποτέ καμάκι…

Θεωρούμε για παράδειγμα ευπρόσδεκτους τους υγειονομικώς επαρκείς Αυστριακούς, που βγήκαν κατά χιλιάδες στη Βιέννη να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία Φλόιντ, κραυγάζοντας ότι οι μαύρες ζωές μετράνε, φτάνει να μην είναι στα πόδια των χωρών του Βίσεγκραντ και μισομελαμψοί από χώρες της ημισελήνου.