Την Τρίτη 4 Νοεμβρίου 1952  ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ εκλέγεται 34ος πρόεδρος των ΗΠΑ

Την Τρίτη 4 Νοεμβρίου 1952  ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ εκλέγεται 34ος πρόεδρος των ΗΠΑ

Την Τρίτη 4 Νοεμβρίου 1952  στις προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών αναμετρήθηκαν ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος Άντλαϊ Στίβενσον, με νικητή τον πρώτο. Ο Αϊζενχάουερ έγινε ο πρώτος Ρεπουμπλικανός που εξελέγη πρόεδρος ύστερα από 24 χρόνια κυριαρχίας των Δημοκρατικών.

Ο Ντιουάιτ Αϊζενχάουερ, χαϊδευτικά για τος Αμερικανούς «Αϊκ», υπήρξε για πολλά χρόνια ένας ζωντανός μύθος· ήταν ο απελευθερωτής της Ευρώπης από τους Ναζί, ως διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων· και ιδίως ήταν αυτός που οδήγησε τις συμμαχικές δυνάμεις στην απόβασή τους στη Νορμανδία, που κατέληξε στη θριαμβευτική είσοδο των συμμάχων στο Παρίσι στις 25 Αυγούστου του 1944. Από τις αρχές του 1951 μέχρι της καθόδου του στην πολιτική χρημάτισε ανώτατος διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, του κυματοθραύστη κάθε κομμουνιστικής απειλής στην Ευρώπη, γνωστού μας ΝΑΤΟ, που μέχρι τώρα θάλλει, ακμάζει κι αυξάνεται, παρά την ανυπαρξία οιουδήποτε ερυθρού κινδύνου…

Στον πανηγυρικό του λόγο ο Αϊκ θα θέσει ως προτεραιότητα τη στήριξη της δημοκρατίας παγκοσμίως. Όμως ένα χρόνο μετά θα συναινέσει ασμένως στην κατάλυσή της στη Γουατεμάλα, διότι ο πρόεδρός της Αρμπενζ εθεωρείτο επικίνδυνα αριστερός και οι ΗΠΑ όφειλαν να στηρίξουν εκεί τα οπωροκηπευτικά τους συμφέροντα, ήτοι τις μπανάνες. Το 1/10 του λαού της Γουατεμάλας έχασε τη ζωή του για την ελεύθερη διακίνηση της μπανάνας καθώς και τη δυνατότητα παρασκευής του αγαπημένου επιδορπίου «banana split». Στα θετικά του καταγράφεται ο τερματισμός του Κορεατικού πολέμου για τον οποίο ο Αϊκ θα πει: «Κερδίσαμε μια μάχη αλλά όχι και τον πόλεμο».

Στην εσωτερική πολιτική ακολούθησε το «μέσο δρόμο» και θα ‘ταν ασέβεια να «κατηγορηθεί» ο Αϊκ ως οραματιστής. Δεν τόλμησε να έλθει σε σύγκρουση με κανένα βιομηχανικό κατεστημένο και κατηγορείται ότι επέτρεψε την αλόγιστη χρήση του τοξικού DDT, υπεύθυνου για ανυπολόγιστες οικολογικές καταστροφές. Στα θετικά του όμως πρέπει να τονιστεί ότι έπεισε το κογκρέσο να ψηφίσει το νόμο για την κατασκευή μεγάλων έργων, όπως το διαπολιτειακό οδικό δίκτυο.

Παρόλο που σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις εξέφραζε έντονη απέχθεια για τον Μακάρθι και τις πρακτικές του, δεν τόλμησε ανοιχτά να εκφράσει γνώμη γι’ αυτόν. Συνεργάστηκε όμως κρυφά με τους εχθρούς του γερουσιαστή για να προκαλέσει την πτώση του

 * Περιρρέουσα ατμόσφαιρα
Απλώς για την ιστορία πρέπει να αναφερθεί ότι στις εκλογές του 1952 οι οπαδοί του Αϊκ στις ΗΠΑ κυκλοφορούσαν με μια κονκάρδα που έγραφε «Ι like Aik», οπότε και η εκ Κολωνακίου ορμώμενη χρυσή και ακραιφνώς εθνικόφρων νεολαία της εποχής τούς αντέγραψε με «ελληνική» αντίστοιχη κονκάρδα: «Ι like Alec», αφού πολλοί προσδοκούσαν ότι ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος θα καθίστατο ένας εγχώριος Αϊκ, έχων μάλιστα και κάποια αδιευκρίνιστη «συγγένεια» με τα ανάκτορα, εκτός από τη λαμπρή στρατιωτική του σταδιοδρομία.
Αλλά γενικότερα, ΗΠΑ και Ελλάδα είχαν και άλλα τινά κοινά πλην των λαοπρόβλητων Aik-Alec:
  •  Στις ΗΠΑ υπήρχε ο «όρκος πίστεως» που όφειλε να υπογράψει πάραυτα ο κάθε πολίτης του οποίου ο πατριωτισμός και τα πολιτικά του φρονήματα ετίθεντο εν αμφιβόλω· κάτι ανάλογο ήταν οι «δηλώσεις» που υπέγραφαν εν Ελλάδι οι μετανοούντες κομμουνιστές, καθώς και τα «πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης», χάρις στα οποία οι πολίτες αποτελούσαν εξαρτήματα των κατά τόπους εγκατεστημένων από την Ασφάλεια χαφιέδων. Πρόσθετα, και στις δύο χώρες είχε επιτευχθεί ήδη από το 1947 και μετά η «εξυγίανση» του κρατικού μηχανισμού από κομμουνιστικά ή απλώς αριστερίζοντα στοιχεία.
  •  Στις ΗΠΑ αλλά και στην Ελλάδα, στρατιωτικοί με λαμπρές περγαμηνές σάρωσαν κυριολεκτικά στις εκλογές. Σε μια περίοδο ανασφάλειας, η στρατιωτική σχολή καθιστούσε «χαρισματικούς» ανθρώπους κατά τα άλλα άχρωμους και άοσμους.
  • Τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα, ο αντικομμουνισμός είχε φτάσει στα όρια παρανοϊκής υστερίας χάρις κυρίως στις προσπάθειες των τότε φιλελευθέρων μάλλον παρά των συντηρητικών, αφού οι πρώτοι ήταν εκείνοι που όφειλαν να διατρανώσουν urbi et orbi την υπεράνω πάσης υποψίας αγνή και άδολη εθνικοφροσύνη τους.
Η υστερία αυτή εξελίχθηκε σε μια ειδεχθή μορφή πολιτικού ρατσισμού στρεφόμενου ενάντια σε κάθε έκφανση προοδευτικής αριστερής σκέψης που δεν ήταν κατ’ ανάγκη κομμουνιστική – ούτε καν μαρξιστική – νοηματοδοτώντας έναν πολιτικό μεσαίωνα στη διάρκεια του οποίου μια νέα Ιερά Εξέταση ξεπέρασε την παλιά σε modus operandi είτε ως HUAC στις ΗΠΑ είτε ως Ασφάλεια που έστελνε στη Μακρόνησο κλπ. πολεμιστές της εθνικής αντίστασης, χωρίς καμία έκδοση δικαστικής απόφασης.
Google+ Linkedin