Αύριο Τρίτη 9 Μάη,στις 8:30 μ.μ., ο πολυχώρος πολιτισμού “Μαρία Δημητριάδη” ,στην Κόρινθο,διοργανώνει ενα σπουδαίο αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη,στον ποιητή που ενέπνευσε αυτούς που δεν σταματούν ποτέ να ονειρεύονται…

Το αφιέρωμα περιλαμβάνει:

• Ομιλία για τη ζωή και το έργο του  ποιητή από την φιλόλογο Νίκη Σταματοπούλου.
• Διάβασμα ποιημάτων του από Κορίνθιους στιχουργούς και ποιητές.
• Μουσικό πρόγραμμα με τραγούδια σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη.
• Έκθεση φωτογραφίας και έκθεση βιβλίου

Ο Τάσος Λειβαδίτης ταυτίζόταν απόλυτα με το αξιακό σύστημα το οποίο οικοδόμησε με το έργο του. Αυτή η στάση ζωής, εκφραζόταν πολιτικά ως καθημερινή πρακτική και στο έργο του, όχι απλά ως καταγραφή επιθυμιών ή οραμάτων, αλλά ως υψηλής αισθητικής ποιητική, γεμάτη συναίσθημα, με κινητήρια δύναμη το όνειρο του καλύτερου αυριανού κόσμου.

Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1945 έως το 1951. Με τη λήξη των Δεκεμβριανών συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (1945) αφήνεται ελεύθερος. Τον Ιούνιου του 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Μούδρο. Το 1949 μεταφέρεται στη Μακρόνησο. Επειδή δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας μεταφέρεται στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ’ όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951.

Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε.Το 1955,σε μια εποχή που μεσούσαν τα εμφυλιοπολεμικά πάθη, ο ποιητής δικάζεται στο Πενταμελές Eφετείο για το συγκεκριμένο έργο του. Πλήθος κόσμου και ανάμεσά τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά.

Έγραψε : «Γι’ αυτό σου λέω. Μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο.Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις.»

Ως προερχόμενος πολιτικά από την Αριστερά,ο Τάσος Λειβαδίτης δεν πίστευε στην ελεημοσύνη, αλλά στο ότι ένα οργανωμένο κράτος οφείλει να καλύπτει τις ανάγκες των αναξιοπαθούντων πολιτών του.Παρά ταύτα ενέδιδε στην ελεημοσύνη, με τη σκέψη ότι δεν μπορεί αυτός να κατέχει πράγματα που είναι πολύ πιο αναγκαία σε έναν συνάνθρωπό του.  

Δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, ο ποιητής που έγραψε :«Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί»…