Με κλαρίνα σε «αφρικάνικους» ρυθμούς…έγινε το μάλε-βράσε,στα Κιόνια !!
Για να κάνεις σωστό ρεπορτάζ πρέπει να πας στον τόπο του εγκλήματος…κάπως έτσι σκέφτηκα και ΄γω και αποδέχθηκα την πρόταση να πάμε στο παραδοσιακό πανηγύρι,στα Κιόνια,να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι ποια είναι επιτέλους αυτή η αβάν-γκαρντ εκδοχή της διασκέδασης που ξεσηκώνει την νεολαία στα πανηγύρια και γεμίζει τα ταμεία των διοργανωτών…
Όχι βέβαια πως δεν μου αρέσει και ο τζερτζελές…όπως θα έλεγε και ο δήμαρχός μας,που ακόμα και τώρα – από τον αστικό θρόνο της πόλης – στον τζερτζελέτ στηρίζει την δημοφιλία του !
Φτάνοντας λοιπόν στο «ναό της διασκέδασης»,στα Κιόνια, το πρώτο που με εντυπωσίασε ήταν το πως οι ποικιλόμορφοι ρυθμοί,που έδιναν τα τύμπανα, έδεναν με τα εξαιρετικά σόλα του κλαρινίστα ένα ακατέργαστο αφρικανικό ήχο,με ψυχεδελικές αναφορές…που παρέσυρε τον φιρμάτο «αηδό» (που βρισκόταν στην πίστα) να αυτοσχεδιάζει στον κόσμο του…θέλοντας ενδεχομένως να μουσικο-εξορκίσει κάθε κακό που σώνει και καλά ρίζωσε στο μυαλό του !
Πόσα καντάρια τρέλα κουβαλάει αυτός ο άνθρωπος,είπα από μέσα μου…Ποιανού παράδοση είναι τέτοιου είδους μουσική;Ακούγοντας αυτή την «παραδοσιακή» μουσική σκέφτεσαι δημοτική ποίηση; Ονειρεύεσαι κάμπους, ραχούλες, λιβάδια, βουνά και νησιώτικα σοκάκια; Ελληνικούς καημούς κι αισθήματα; Βεβαίως οφείλω να παραδεχθώ ότι ο φιρμάτος τραγουδιστής είχε το έμφυτο χάρισμα να σκορπάει θετικότητα στο φιλοθεάμον κοινό…που ζούσε μια ονειρώδη κατάσταση και δίχως αναστολές αφηνόταν σ’ αυτό το ηχητικό πανηγύρι…ξεσαλώνοντας κανονικά !!
Μήπως τελικά οι άνθρωποι μοιάζουν με τις μουσικές τους,αναρωτήθηκα…την ώρα που ο δημοφιλής τραγουδιστής,Γιώργος Βελισσάρης ,περιέγραφε με τα λόγια ενός διαδραστικού (όπως αποδείχθηκε) τραγουδιού το πως γίνεται μια φασαρία για τα μάτια της κάθε κουτσής Μαρίας !
Κάθε φορά που η ορχήστρα επαναλάμβανε την εισαγωγή του συγκεκριμένου διαδραστικού άσματος (ακούστηκε καμία δεκαριά φορές) στην πίστα γινότανε το μάλε–βράσε !!
Το φιλοθεάμον κοινό εκστασιασμένο εφορμούσε στην πίστα με κτυπήματα χεριών και ποδιών…και ο καθένας με ακροβατικές δεξιότητεs των κινήσεων του σώματός του χόρευε στο δικό του ρυθμό…ενθουσιάζοντας ακόμη περισσότερο τον «αηδό» Βελισσάρη,που ως παιδί τεφαρίκι που είναι…απαιτούσε να ανέβουν όλα τα “μωρά” στη πίστα…και μάλιστα διπλωματικά έστειλε και ένα τελεσίγραφο στη γειτόνισσα τη βλάχα (που απομονωμένη διάβαζε το ραβασάκι που της έδωσε κάτω από το τραπεζάκι… γνωστός μπον βιβέρ της περιοχής!) λέγοντάς της ότι “Θα αλλάξω γειτονιά θα φύγω απ’ τα παλιά…να μη θυμάμαι εσένα αγάπη μου παλιά. ” !!
Ωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπω….Τι καημός…ανέκραξε στη συνέχεια από μικροφώνου η Γωγώ που δεν μας κάνει “την άγια”… αλλά δηλώνει περήφανη που προβάλει το δημοτικό τραγούδι έστω και με αυτό τον τρόπο…για να χορεύουν τα καγκέλια κοριτσάκια με τα γέλια!
Τσάμπα και βερεσέ βεβαίως περίμενα από τη Γωγώ, που λέει πως υπερασπίζεται το δημοτικό τραγούδι.. να πει του Βελισσάρη “πάρε το Scania και τράβα στο καλό μην μου ζαλίζεις άλλο το μυαλό…” ! Ο Γιώργαρος μάλλον είχε ανέβει με τη συγκοινωνία στα Κιόνια και δεν έλεγε να σταματήσει με τίποτα…μέχρι τις εννιά το πρωί έκανε ότι τραγουδούσε !!!
Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο,το συγκεκριμένο live performance επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά τη μεγάλη αγάπη που δείχνει τμήμα της νεολαίας σ αυτούς τους καλλιτέχνες…όπως ακριβώς τους αγαπάει και η βιομηχανία της διασκέδασης…καθότι ως γνωστόν αυτή η βιομηχανία αγαπάει τα «μεγάλα νούμερα» και τα επιδιώκει…
Το πρωί βγαίνοντας από το μαγαζί μια “περίεργη” ομίχλη είχε απλωθεί στις κλειστές παράγκες του παζαριού…η καμπάνα της εκκλησίας καλούσε τους πιστούς να ψάλουν το απολυτίκιο «Σώσον Κύριε τον λαόν σου…». Προβληματισμένος πήρα το δρόμο της επιστροφής,ενώ από το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου ακουγόταν ένα τραγούδι του John Lee Hooker αλλιώτικο…που όμως μοιάζει τόσο πολύ στο «φυσαρμόνικα, κιθάρα, νέγρικα διαμαρτυρίας και ο μπαγλαμάς να παίζει Ζήτω η Ελευθερία…»
