Του Χρήστου Καλαντζή*

Κυριακή μεσημέρι.. ξέρετε τώρα είναι εκείνες οι οικογενειακές Κυριακές όπου όλοι κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και απολαμβάνουν το μεσημεριανό γεύμα… Κι αυτό καθότι τις Κυριακές πάντα υπάρχει ένα θελκτικότερο φαγητό σε σχέση με αυτά που απολαμβάνουμε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας! Καθίσαμε λοιπόν κι εμείς αναμένοντας τις μερίδες να λάβουν θέση. Ο καθείς είχε μπρος του και ένα πιάτο… Αδειανό! Όλοι όμως αναμέναμε τη στιγμή της εκκίνησης η οποία ορίζεται με την ώρα της άφιξης της σαλάτας!

Διότι πάντα η πρώτη και πλέον βιαστική πιρουνιά κατευθύνεται στη σαλάτα! Είναι βλέπετε το «κοινό» πιάτο, αυτό που δεν είναι δικό σου. Αυτό από το οποίο διεκδικείς το μεγαλύτερο μέρος με αντίπαλο;;… τον χρόνο! Καθότι σε αυτόν τον αγώνα ο χρόνος καθορίζει το μέγεθος της μερίδας που τελικά θα δρέψει κανείς! Σε αυτόν τον αγώνα, προς τέρψιν του στομάχου, ενίοτε η ταχύτητα των χεριών ξεπερνά αυτή της όρασης!! Όταν η σαλάτα τείνει προς εξάλειψη γυρίζουμε αυτοδίκαια στο πιάτο μας. Παρατηρώντας το..  απολαμβάνουμε το καθ’ ολοκληρίαν  δικαίωμά μας επάνω του!! Και… βουρ… στον πατσά!!

Κάπως έτσι ολοκληρώνεται το μεσημεριανό γεύμα της Κυριακής, οδηγώντας στην ανάλογη σιέστα!.. στον δρόμο προς την επόμενη «μάσα» δηλαδή! Κάπως έτσι νοείται κι ο αγώνας για τον  έλεγχο της σαλάτας, είτε αυτή είναι εγχώρια είτε ευρωπαϊκή.

Καθότι όλοι θέλουν να φάνε από τη σαλάτα. Όλοι τη θέλουν κατ’ αποκλειστικότητα!

Άλλοι σε αυτόν τον αγώνα παρεκκλίνουν, άλλοι πέφτουν από τα σύννεφα!!! «Πώς έχει συμβεί αυτό;;;» Αναρωτιούνται! Διότι αυτός που έχει «χορτάσει» αναζητά τρόπους δικαίωσης μιας και αυτοί τον καθορίζουν και τον προστατεύουν συνάμα!!! Έπιασαν λέει διευθύντρια στη ΔΟΥ με φακελάκι, δημοσιογράφο με καμιά διακοσαριά εκατομμύρια στην τράπεζα, υπάλληλο που είχε εξαφανιστεί 13 χρόνια από την εργασία του!.. όλοι όμως ήταν κομματικώς «εντάξει»! Τακτοποιημένοι!

Το θέμα μάλλον δεν αφορά πολιτικές ή κόμματα αλλά το πώς αυτά καθορίζουν το ήθος στην κοινωνία. Το πώς βρε παιδί μου θα πρέπει να προσεγγίσει κανείς τη σαλάτα!! Το αν και κατά πόσο μπορούμε να μετασχηματίσουμε μια κοινωνία εθισμένη στη μικροπολιτική και την κλεφτουριά! Μια κοινωνία που λέει δημοκρατία και εννοεί αργομισθία στο δημόσιο! Μια κοινωνία όπου η κομματική ταυτότητα του εκάστοτε θρησκοπατριδοκάπηλου ορίζει τον τρόπο διαβίωσης και εξέλιξης των μελών της!

Προσωπικά ελπίζω σε μια μορφωτική επανάσταση, μια μορφωτική επανάσταση που θα ξεκινήσει τον διαφωτισμό από τα σχολεία! Μια εθνική συνειδητοποίηση που θα ορίσει νέα πρότυπα ζωής για όλους μας! Ουτοπία;..