Η απάντηση είναι ο πολιτισμός. Τι πρέπει να κάνουν ή να αποφύγουν οι Δήμοι.
Σε όλους αυτούς που εικάζουν ότι ο κορωνοϊός είναι ένα κόλπο, σε όλους αυτούς που συνωμοσιολογούν ότι ο Μπιλ Γκέιτς θέλει να φυτέψει ένα τσιπάκι στον εγκέφαλό τους (να καταγράψει άραγε τι;), σε όλους αυτούς που καταφέρονται εναντίον του εμβολιασμού, έχοντας μετατραπεί σε μία από τις 10 κυριότερες απειλές του πλανήτη, η απάντηση είναι ο πολιτισμός. Σε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που αυτοπροσδιορίζονται ως άνθρωποι του πολιτισμού, ασκώντας την επαναστατική τους γυμναστική εναντίον των μέτρων που πάρθηκαν κατά της πανδημίας, η απάντηση είναι και πάλι ο πολιτισμός.
Γιατί μόνο ο πολιτισμός μπορεί να τους διδάξει ότι αν και η αυτοδιαχείριση του σώματός τους και της υγείας τους είναι δικαίωμά τους, όταν αυτό επεκτείνεται και στους άλλους, είτε ως σωματική συνάφεια, είτε ως επιρροή γνώμης, αυτό μπορεί και να είναι εγκληματική συμπεριφορά.
Αυτός είναι ο λόγος που ο πολιτισμός θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει και όχι μόνο για να ψυχαγωγείται το κοινό σε εποχές δύσκολες και στενόχωρες, όπως αυτή που διανύουμε ή για να έχουν δουλειά οι καλλιτέχνες.
Πώς εννοούμε όμως τη διαχείριση του πολιτισμού και τη συνέχιση των πολιτιστικών εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων σε μια τόσο περίπλοκη κατάσταση;
Ως Γραμματέας του τομέα Πολιτισμού του Κινήματος Αλλαγής είχα την ευκαιρία να συμμετέχω τον τελευταίο καιρό σε πάρα πολλές διασκέψεις και συζητήσεις για το μέλλον των πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Ανάμεσα σε άλλα εκείνο που τονίστηκε περισσότερο είναι ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των Δήμων στον τομέα αυτό.
Οι Δήμοι έτσι κι αλλιώς προϋπολογίζουν κάθε χρόνο μια δαπάνη για πολιτιστικές εκδηλώσεις, άρα η συμβολή τους στην προσπάθεια αυτή δεν απαιτεί πρόσθετους πόρους. Αντίθετα θα πρέπει να διεκδικήσουν τέτοιους πόρους για το σκοπό αυτό από το πακέτο στήριξης των 32 δις.
Εκείνο που δεν πρέπει να κάνουν οι Δήμοι;
Να προσπαθήσουν να γλιτώσουν χρήματα με την παύση ή μείωση των εκδηλώσεων ή
να υιοθετήσουν μια στάση ευθυνοφοβίας του τύπου «Που να μπλέκουμε τώρα με πρωτόκολλα ασφαλκείας;» «Κι αν έχουμε κάποιο κρούσμα ποιος μας ξεπλένει μετά;» «Άσε να δούμε πώς θα πάει η κατάσταση και βλέπουμε ή να δούμε τι θα κάνουν οι άλλοι». «Φέτος ας μην κάνουμε τίποτα».
Εκείνο που πρέπει να κάνουν οι Δήμοι.
Να βγουν μπροστά και να φροντίσουν, ώστε να διασφαλιστούν όλες οι συνθήκες για την ύπαρξη πολιτιστικών εκδηλώσεων, δημιουργώντας κίνητρα, διαμορφώνοντας κατάλληλους χώρους, στηρίζοντας τοπικά συγκροτήματα.
Να προβάλλουν και να διαφημίσουν, μέσα από τις εκδηλώσεις αυτές, συμπεριφορές συμβατές με την προστασία από την πανδημία, αλλά και συμβατές με την ασφαλή συνέχιση των δραστηριοτήτων μας.
Ιδιαίτερα Δήμοι, όπως το Κιάτο και το Ξυλόκαστρο που θα δεχτούν το καλοκαίρι μεγάλο αριθμό επισκεπτών, με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτό, θα πρέπει να αξιοποιήσουν τέτοιου είδους εκδηλώσεις, όχι μόνο για να ψυχαγωγήσουν το κοινό, αλλά να του υπενθυμίζουν τις αυξημένες ευθύνες του για την προστασία της ατομικής και συλλογικής υγείας.
Εκείνο όμως που κυρίως πρέπει να κάνουν οι Δήμοι είναι να απαιτήσουν από όλα τα καλλιτεχνικά σχήματα την απαρέγκλιτη τήρηση όλων των πρωτοκόλλων υγείας και ασφάλειας, με ποινικές ρήτρες ματαίωσης ή μη πληρωμής σε περίπτωση ανυπακοής.
Γιατί με όλο το σεβασμό στο καλλιτεχνικό όραμα του κάθε καλλιτέχνη, σκηνοθέτη, μουσικού, ηθοποιού κλπ., αυτό δεν μπορεί να υπερισχύει της ανθρώπινης ζωής.