Του Σωτήρη ΣΑΛΗ

Μια κοινωνία που θέλει να λέγεται οργανωμένη ή σύγχρονη οφείλει, κατ αρχή, να επενδύσει σε κάθε δραστηριότητα που θα οδηγήσει στην ωφέλιμη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, προς όφελος πάντα του συνόλου. Στην περίπτωση όμως του γεωργικού τομέα υπάρχουν τεράστιες αδυναμίες που οφείλονται τόσο στο ανθρώπινο δυναμικό αλλά και στους μηχανισμούς που όφειλαν ή οφείλουν να τις στηρίζουν. Ο τρόπος που κατά καιρούς εφαρμόστηκαν αποφάσεις ή πολιτικές προς την αρμονική συνεργασία και των δύο δεν μπόρεσε να συνδέσει σε καμία περίπτωση την τοπική αγροτική ανάπτυξη με ένα ευρύτερο περιφερειακό και εθνικό στρατηγικό σχέδιο ολοκληρωμένης ανάπτυξης όπως συμβαίνει στις σύγχρονες ανεπτυγμένες οικονομίες.

Η παρέμβαση λοιπόν με στόχο τη δημιουργία επαγγελματιών – επιχειρηματιών γεωργών, με αναβαθμισμένα επαγγελματικά προσόντα και κατοχύρωση με συνεχή ενημέρωση και κατάρτιση πρέπει να είναι θέμα υψηλής προτεραιότητας. Οι υπηρεσίες όμως υποστήριξης της γεωργίας και γενικότερα της αγροτικής ανάπτυξης παρουσιάζουν χρόνια οργανικά και λειτουργικά προβλήματα.

Και επειδή όλα αυτά μπορεί να φαίνονται θεωρητικά και πολλές φορές κουράζουν τους μη εμπλεκόμενους στην πραγματική παραγωγή είναι καλύτερα να γνωρίζουμε τον τρόπο λειτουργίας και ανάπτυξης άλλων χωρών. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η ανάληψη σύγχρονων πρωτοβουλιών αφορά όχι μόνο τους παραγωγούς ή τους επιχειρηματίες αλλά και τους φορείς των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης. Πρέπει να εγκαταλειφθεί  η παλαιά και λανθασμένη αντίληψη ότι ο πρωτογενής τομέας είναι ευθύνη του ενός. Στις περισσότερες χώρες, ανεπτυγμένες γεωργικά ή υπό ανάπτυξη, η παρουσία των εμπλεκομένων φορέων είναι θεσμοθετημένη ή τείνει να θεσμοθετηθεί.

Ο πρόεδρος της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών, σε αρκετούς δήμους της Ισπανίας, είναι εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος και όχι αποτέλεσμα ανίερων κομματικών και προσωπικών μηχανισμών. Φανταστείτε λοιπόν την ευθύνη των Ο.Τ.Α. στην ντόπια οικονομία. Η παρουσία και η λειτουργία των σύγχρονων μορφών αυτοδιοίκησης δεν αφορά μόνο την απαραίτητη αλλά μονόπλευρη παροχή υπηρεσιών. Οι ευθύνες τους έχουν προέκταση και στην οικονομική κατάσταση των συμπολιτών που φορολογούνται επιτυγχάνοντας έτσι μια ομαλή πορεία κοινωνικής αλληλεγγύης. Το να υπάρχει μια νοοτροπία η οποία απλά διαχειρίζεται και κατανέμει τους κοινοτικούς πόρους για την ορθή εφαρμογή των μέτρων της εθνικής ή της κοινοτικής αγροτικής πολιτικής δεν αρκεί. 

Είναι όμως σίγουρο ότι η μεταμόρφωση του πλαισίου που έχει γίνει πια  συνήθεια και καθεστώς πρέπει να έχει και τους κατάλληλους αποδέκτες. Η νοοτροπία και των παραγωγών πρέπει να συνδεθεί με τα πραγματικά προβλήματα της διάρθρωσης του αγροτικού επαγγέλματος και να γίνει συνείδηση ότι οι λύσεις θα προκύψουν μέσα από τη γνώση της αγοράς και του τρόπου ύπαρξης κατάλληλων σχημάτων. Αλλά και επιτυχημένου σκεπτικού οργάνωσης και κατάλληλων επενδύσεων έτσι ώστε οι επιχειρήσεις να έχουν στόχο τη βιωσιμότητά τους όχι μόνο τη στιγμή που ιδρύονται αλλά και βάθος χρόνου. 

Η θεσμοθέτηση τέλος των εμπλεκόμενων φορέων θα υπάρξει όταν οι εκπρόσωποι της παραγωγής καταλάβουν ότι ο εκσυγχρονισμός της γεωργίας θα αυξήσει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα. Και οι λύσεις, αν απαιτηθούν, θα υπάρξει διαδικασία κατάλληλη μόνο και με τη βοήθεια ανθρώπων που γνωρίζουν την κατάσταση. Όσο οι γιατροί παριστάνουν τους αγρότες και οι δικηγόροι τους μεταποιητές το αποτέλεσμα θα είναι αστείο.