ΕΚΘΕΣΗ ΠΙΣΣΑΡΙΔΗ | Σκέψεις για την ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας ( πρωτογενής τομέας)
Του Σωτήρη ΣΑΛΗ
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ )
ΜΕΡΟΣ Β
Πως θα μπορούσε λοιπόν, σύμφωνα με τις επισημάνσεις της έκθεσης, να λυθεί οριστικά το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας αλλά και βιωσιμότητας του πρωτογενούς τομέα;
Πριν από αυτό πρέπει να επισημάνουμε μερικά στάνταρς πάνω στα οποία τα οποία πλέον είναι βασικά για την περαιτέρω ανάλυση των πραγμάτων. Γεγονότα τα οποία δεν απασχόλησαν στο παρελθόν τον αγροδιατροφικό τομέα. Αλλά τώρα, σήμερα, παίζουν πλέον σοβαρό και άκρως υπολογίσιμο ρόλο.
Οι σταθερές αυτοί εντοπίζονται ως εξής:
1 – Περιβάλλον.
Υπάρχουν πλέον αυστηρότερες απαιτήσεις για τις καλλιέργειες που αφορούν την ασφάλεια και την ποιότητα των τροφίμων, που ενσωματώνονται στις επενδύσεις που θα προκύψουν, με τη μορφή χρηματοδοτήσεων, μόνο όμως όταν αυτές συμμορφώνονται με τους κανόνες που έχει θεσπίσει η Ε.Ε. και αφορούν την ορθή πρακτική και χρήση των φυτοφαρμάκων. Τα παραγόμενα προϊόντα θα πρέπει να έχουν ουδέτερο ή θετικό αντίκτυπο στο περιβάλλον και να εξασφαλίζουν αποδεδειγμένα τη δημόσια υγεία.
2 – Κλιματική αλλαγή.
Τα τρόφιμα τα οποία θα παράγονται θα πρέπει αποδεδειγμένα να έχουν σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής. Έτσι αρκετές κατηγορίες σκευασμάτων αποσύρονται σαν ακατάλληλες για τη δημόσια υγεία. Αποτέλεσμα θα είναι οι παραγωγές να δοκιμαστούν αυστηρά και να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα ως προς τον τρόπο καταπολέμησης των παθογόνων ή των ασθενειών, αφού τα προηγούμενα χρόνια οι νέες ασθένειες που εμφανίστηκαν και η αλόγιστη χρήση ολοένα και πιο ισχυρών σκευασμάτων οδήγησαν σε ανθεκτικότητα τους εχθρούς των καλλιεργειών.
3 – Νέα ΚΑΠ.
Ο τρόπος επίτευξης τέτοιων στόχων θα ενισχυθεί μέσα από τη στρατηγική για τη Βιοποικιλότητα με ορίζοντα το 2030 καθώς και από τη στρατηγική Από το αγρόκτημα στο πιάτο οι οποίες αποτελούν μέρος της Πράσινης Συμφωνίας και θα στηριχτούν από τη νέα ΚΑΠ. Με αυτό τον τρόπο η Ευρώπη μέσα από τέτοιου δράσεις θα προσπαθήσει να προστατέψει ή να αποκαταστήσει το περιβάλλον και τη φύση στην Ε.Ε.
Έχοντας λοιπόν στο νου τα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά που καθηλώνουν τον πρωτογενή τομέα στη χώρα μας πρέπει να καταστρωθεί και να σχεδιαστεί ο τρόπος για την ανασυγκρότηση της αγροτικής παραγωγής. Προς αυτή την κατεύθυνση μπαίνουν οικονομικά κίνητρα για δημιουργία επιχειρηματικών σχημάτων ή ομάδων παραγωγών ή συνεταιρισμών. Χρηματοδοτούνται ακόμη μεταποιητικές δραστηριότητες και ενισχύεται το πρόγραμμα της συμβολαιακής γεωργίας. Βασικό βήμα για τον εκσυγχρονισμό των εκμεταλλεύσεων αποτελεί η μεγέθυνση των μονάδων παραγωγής, με παρέμβαση στις μεταβιβάσεις της αγροτικής γης. Ακόμη απαιτείται διεξαγωγή προγραμμάτων κατάρτισης με εξειδίκευση στον τομέα της παραγωγής. Επί πλέον θα χρειαστούν κίνητρα για προσέλευση νέων αγροτών με υψηλότερη εκπαίδευση, έτσι ώστε να αξιοποιηθούν κατάλληλα σύγχρονες μέθοδοι παραγωγής. Τέλος θα πρέπει να υπάρξει στενή σχέση της παραγωγής και της ερευνητικής κοινότητας για την επιτυχή είσοδο σε καινοτομίες και σε γεωργία ακριβείας.
Τέλος η μείωση του κόστους και η αύξηση της παραγωγικότητας μπορεί να επιτευχθεί εκτός από τον ορθό τρόπο φυτοπροστασίας με κατάλληλη επιλογή πιστοποιημένου υλικού, υψηλών προδιαγραφών, είτε αυτό είναι σπόροι ή φυτικό υλικό, ορθολογική χρήση εξοπλισμού και λιπασμάτων, κατάλληλο τρόπο άρδευσης και σε αρκετές περιπτώσεις συγκαλλιέργεια. Ακόμη θα υπάρχουν δράσεις προς την κατεύθυνση της τυποποίησης και τη χρήση εμπορικών σημάτων για την αποτελεσματική προώθηση των προϊόντων. Και μέσα από τέτοιου είδους γεωργία, με επώνυμα προϊόντα, θα ενισχυθεί και ο τομέας του τουρισμού.
Αυτό σε γενικές γραμμές είναι το σκεπτικό για της ανάπτυξη της γεωργίας τα επόμενα χρόνια στην Ε,Ε. Το αν όμως η χώρα μας θα μπορέσει, μέσα από τις αδυναμίες που εντοπίστηκαν και αναλύονται στο πρώτο μέρος της παρουσίασης , με αφορμή την έκθεση, να ακολουθήσει τις άλλες χώρες είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Γιατί εδώ πρέπει πρώτα να λυθούν οι αγκυλώσεις που εντοπίστηκαν και μετά να ακολουθήσουν κατάλληλες εφαρμογές ή επενδύσεις από καλλιεργητές. Αυτό όμως που φαίνεται στον ορίζοντα είναι ότι οι αλλαγές αυτές γίνονται ραγδαία και αρκετός κόσμος που ασχολείται με τη γεωργία κινδυνεύει να οδηγηθεί στο περιθώριο. Η γεωργία πλέον οδηγείται σε καθαρά επιχειρηματικούς χώρους και σχήματα μεγάλου μεγέθους για να μπορέσει να είναι βιώσιμη ή ανταγωνιστική. Η πραγματικότητα είναι η κατάργηση των συνόρων, ειδικά για ισχυρούς παραγωγούς και μεταποιητές και τα προϊόντα των διαφόρων χωρών ταξιδεύουν οπουδήποτε, με κριτήριο το φθηνότερο κόστος παραγωγής διαλύοντας έτσι τη θεμιτή ανταγωνιστικότητα.
Στο χέρι μας είναι , ακόμα και τώρα, να μην ισχύσει μονομερώς ο νόμος του ισχυρότερου αλλά ο νόμος του δικαιοτέρου που τελικά θα ενισχύσει θετικά την ύπαρξη πραγματικού κοινωνικού κράτους και όχι κράτους αδιάφορου χωρίς στίγμα .