Διπλοπενιές, ήχοι από κλαρίνα, ακορντεόν και βιολιά. Λαϊκά και δημοτικά συγκροτήματα πάνω σε πάλκα στολισμένα με λαϊκές εικόνες και νότες πενταγράμμου. Γενναίο φαγοπότι με ψητά και άφθονη παγωμένη μπίρα «Φιξ».

Τα μεγάφωνα αναγγέλλουν ονόματα και αριθμούς προτεραιότητας για χορό. Πάνω στο κέφι ο κόσμος πετά χαρτονομίσματα και χρυσές λίρες στα όργανα. Γλέντια τρικούβερτα στα πανηγύρια, που άλλοτε αποτελούσαν το μεγάλο κοσμικό και πολιτιστικό γεγονός για κάθε χωριό, πόλη ή περιοχή.

Στα πανηγύρια της Αττικής τα γλέντια άρχισαν προπολεμικά. Συμμετείχαν τα μεγαλύτερα ονόματα του σμυρναίικου και δημοτικού τραγουδιού και οι πρώτοι οργανοπαίκτες της μικρασιατικής σχολής: Ρόζα Εσκενάζυ, Γεωργία Μηττάκη, Στελλάκης Περπινιάδης, Κώστας Ρούκουνας, Δημήτρης Σέμσης ή Σαλονικιός, Εμμανουήλ Χρυσαφάκης ή Φυστιξής, Γιάννης Ογδοντάκης και άλλοι σημαντικοί καλλιτέχνες του είδους. 

Η συνέχεια των εκδηλώσεων στα πανηγύρια της Αττικής, μετά την Κατοχή, ήταν εντυπωσιακή. Πιο συγκεκριμένα, στην 20ετία 1950-1970, οι κορυφαίοι καλλιτέχνες του ρεμπέτικου, δημοτικού και λαϊκού τραγουδιού συμμετείχαν στα πιο δυναμικά σχήματα που έπαιζαν και τραγουδούσαν στα πανηγύρια. Μανώλης Χιώτης, Τάκης Μπίνης, Σωτηρία Μπέλλου, Γιώργος Μητσάκης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Ρένα Ντάλια, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Στέλιος Καζαντζίδης, Καίτη Γκρέυ, Πάνος Γαβαλάς, Πόλυ Πάνου, Πρόδρομος Τσαουσάκης, Γιώργος Ζαμπέτας και οι δημοτικοί Παπασιδέρης,Σκαφίδας, Ανδριανός, Μπέκος, Ντακουΐ, Παπαδόπουλος, Βασιλόπουλος, Σαλέας, Κοκοντίνης.

Όμως «πρωταθλητές» με συνεχή θητεία σ’ αυτές τις εκδηλώσεις είναι ο Γιώργος Κόρος (σολίστ του βιολιού και συνθέτης) και ο Βαγγέλης Περπινιάδης.

Οι χώροι που φιλοξενούσαν τα συγκροτήματα στα πανηγύρια ήταν υπαίθριοι και διαμορφώνονταν ειδικά από ιδιοκτήτες καφενείων ή ταβερνών. Τα γκαρσόνια με τους χάρτινους δίσκους σέρβιραν το ψητό και τις μπίρες που έβγαζαν μέσα από τα ψυγεία με πάγο. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, τραγουδούσαν, χόρευαν και χειροκροτούσαν. 

Οι κυρίες της εποχής του ’50, που πήγαιναν στα πανηγύρια με τις καλύτερες και πιο ακριβές τουαλέτες τους, δεν ακολουθούσαν τους άνδρες στην μπίρα. Προτιμούσαν κατά τη διάρκεια του φαγητού να πίνουν πίπερμαν ή τσέρι. Τα ηδύποτα είχαν μεγάλη πέραση εκείνα τα χρόνια. 

Οι ζεϊμπεκιές, τα χασαποσέρβικα, τα καλαματιανά έπαιρναν και έδιναν. Η χαρτούρα μπροστά στα όργανα της ορχήστρας, όταν το κέφι ανέβαινε στα ύψη μετά τις 3 το πρωί,σχημάτιζε έναν μικρό λόφο. Κάποιοι γλεντζέδες, περισσότερο κουβαρντάδες,ανέβαιναν στο πάλκο και «ασήμωναν» τους καλλιτέχνες με χρυσές λίρες. 

Ο Αύγουστος ήταν ο κατ’ εξοχήν μήνας των πανηγυριών. Η μαζική λαϊκή διασκέδαση σ’ όλο της το μεγαλείο! 

Τα μπουζούκια παντρεύονταν  με τα κλαρίνα, τα βιολιά, τις λύρες σε γλέντια και χαρές. Δεν υπήρχαν δογματισμοί στις καρδιές του λαού. Το όμορφο, το περίτεχνο πάντα έβρισκε φλέβα ν’ αγγίξει…

Όλα αυτά όμως σήμερα είναι μια ωραία ανάμνηση. Αυτές οι μαζικές λαϊκές εκδηλώσεις τείνουν να ξεχαστούν… 

Στα πανηγύρια σιγά – σιγά αντικατέστησαν τις μπίρες με το ουίσκι. Δεν υπάρχουν πλέον ούτε τα πατροπαράδοτα έθιμα ,ούτε οι γνήσιοι λαϊκοί και δημοτικοί καλλιτέχνες, ούτε οι μερακλήδες οργανωτές των πανηγυριών. Κι έτσι ένα κομμάτι της λαϊκής μας παράδοσης αποτελεί παρελθόν.