Δεν ξέρω αν υπάρχει μια συγκεκριμένη φόρμουλα αποδόμησης της σχέσης ποδοσφαίρου και πολιτικής. Αν, ίσως το ποδόσφαιρο είναι μονάχα μια καμουφλαρισμένη μορφή κοινωνικού οπίου, ώστε η πολιτική εξουσία να βρίσκει όλο και λιγότερα εμπόδια στα μεγαλεπήβολα σχεδία της. Ή αν εν τέλει η δύναμη του κοινωνικού φαινομένου που λέγεται ποδόσφαιρο είναι τόσο σπουδαία ώστε η πολιτική εξουσία να εκβιάζεται από τους δημοφιλείς πολιτικοποιημένους αθλητές, τις φίλαθλες ή και κάποιες φορές οπαδολάγνες μάζες της εποχής μας.  Η σχέση της πολιτικής με το ποδόσφαιρο ήταν ανέκαθεν θέμα συζήτησης είτε σε θεωρητικό επίπεδο, είτε με συγκυριακές αφορμές όπως η διεξαγωγή μιας μεγάλης διοργάνωσης  και τις ξεκάθαρα πολιτικές κινήσεις της FIFA (πάρε μια ιδέα εδώ)

Δίχως άλλο, πολιτική και ποδόσφαιρο αλληλοεπιδρούν, αλληλοεξαρτούνται, αλληλοδιαμορφώνονται κάτω από το ευρύτερο κοινωνικό φάσμα ύπαρξής τους. Πολλοί από τους διάσημους και επιτυχημένους σύγχρονους ποδοσφαιριστές διατηρούν τη δική τους ξεχωριστή πολιτική ιδεολογία αυτοκαθορισμού και κινητοποίησης και δεν διστάζουν να την δημοσιοποιήσουν. Άνθρωποι που κρύβουν πίσω από τις φανέλες τους αιτήματα εθνικών μειονοτήτων, γνήσια πολιτικά προτάγματα, θρησκευτικούς δογματισμούς. Δείτε μερικές από τις πιο απροκάλυπτες περιπτώσεις πολιτικοποιημένων ποδοσφαιριστών σε μια προσπάθεια να καλυφθεί όλο το φάσμα από την αριστερά στην δεξιά με την πρώτη να υπερεκπροσωπείται για λόγους υποκειμενικούς αλλά και γιατί οι ανήκοντες σε αυτή το φωνάζουν πιο εύκολα.

Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα
Ο Ντιέγκο του λαού…

Το ότι γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960 στο χωριό Φιορίτο μία από τις πιο φτωχότερες συνοικίες στο Βόρειο μέρος του Μπουένος Άιρες, θα μπορούσε να μην είναι λόγος διαμόρφωσης της πολιτικοποιημένης ποδοσφαιρικής του προσωπικότητας. Αλλά, ο Ντιέγκο μεγάλωσε στα χρόνια του τρόμου της Αργεντίνικης χούντας του Βιντέλα, αναπτύσσοντας μια ξεκάθαρα αριστερή πολιτική συνείδησή. Η κοινωνική πραγματικότητα της γειτονιάς του απέκτησε για τον Ντιέγκο μια «ταξική» ερμηνεία». Πριν το μεγάλο άλμα στην Ευρώπη, έπαιξε στην ομάδα του «λαού» της χώρας του, την Μπόκα Τζούνιορς, ένα πολιτικό σύμβολο αντίθεσης με την ομάδα του πλούτου, τους «εκατομμυριούχους» τη Ρίβερ Πλέιτ. Αλλά και στην καριέρα του στο Ιταλικό καμπιονάτο συνέδεσε τον εαυτό του με τη Νάπολι, ομάδα-θρύλο των λαϊκών στρωμάτων και των φτωχικών συνοικιών της Νότιας Ιταλίας, έναντι των οικονομικών κολοσσών του Βιομηχανικού Βορρά. Σήμερα, μετά από την απεξάρτησή του από το αμαρτωλό του παρελθόν, ακόμη πιο έντονα πολιτικοποιημένος, δεν διστάζει να τα βάζει συχνά πυκνά με την πολιτική του δυτικού κόσμου, δηλώνοντας υπερασπιστής των φτωχών και κατατρεγμένων. Οι κινήσεις του παραπέμπουν σε ένα μοντέρνο «Ρομπέν των δασών». Ο μύθος των γηπέδων έχει αποτυπώσει την ιδεολογική ταυτότητά του στο πόδι του με ένα τατουάζ της μορφής του προσωπικού του φίλου και παιδικού του ινδάλματος Φιντέλ Κάστρο. Στο μπράτσο του έχει «χτυπήσει» την εικόνα του ήρωα του Τσε Γκεβάρα. Η σχέση του με την σοσιαλιστική Κούβα είναι εξάλλου (έχει δηλώσει ότι την θεωρεί δεύτερη πατρίδα του) και αποτέλεσμα της ιδεολογίας του.

Σε αντίθεση με άλλους μεγάλους ποδοσφαιριστές, όπως ο Πελέ, ο Μαραντόνα χρησιμοποίησε τη διασημότητα που κέρδισε από το ποδόσφαιρο ως πολιτική πλατφόρμα. Συνέδεσε στο μυαλό του την εθνική ομάδα της Αργεντινής και την Νάπολι, τους δύο καταπιεσμένους Νότους. Έχει κατά καιρούς κάνει επιθετικές δηλώσεις εναντίον του Πάπα, του Μπιλ Κλίντον, έχει κατηγορήσει τον ισχυρό άνδρα του ποδοσφαίρου δρα Ζοάο Χαβελάνζ, τον πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αργεντινής Γκροντόνα και, φυσικά, ως γνήσιος εχθρός της εξουσίας, ουδέποτε μπόρεσε να έχει αρμονικές σχέσεις με τους εργοδότες του. Πρόσφατα ο Εμίρ Κουστουρίτσα γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για την πολυτάραχη ζωή του. Ο Ντιέγκο μίλησε για την φτώχεια, την παιδική του ηλικία και τον λαό που αγαπάει: «Οι φτωχοί άνθρωποι δεν θα σε προδώσουν ποτέ. Πολλοί φίλοι μου, ένας μάνατζερ μου με λήστευαν συχνά. Οι φίλοι μου όμως από το Φιορίτο έμειναν για πάντα οι ίδιοι. Αυτή είναι η αληθινή τοποθεσία της φτώχειας. Μπορεί να υπάρχει περισσότερη άσφαλτος αλλά το χωριό είναι ακόμα όσο φτωχό ήταν και όταν εγώ ζούσα εκεί. Οι πολιτικοί, οι άνθρωποι της κυβέρνησης, οι επιχειρηματίες γίνονται όλο και πιο πλούσιοι. Είχα πολλές φορές την τύχη να γίνω ένας από αυτούς αλλά αρνιόμουν. Και ο λόγος είναι ότι θα έπρεπε να κλέψω απ’ τους φτωχούς…Τα λεφτά παίρνουν το χρόνο σου. Πρέπει να διατηρείς την αξιοπρέπειά σου, την τιμή σου και την καλή υγεία σου. Κοιτάξτε την έκανε η Αμερική στην Λατινική Αμερική στην δεκαετία του 1970. Εγκαθίδρυσαν στρατιωτικά καθεστώτα, σκότωσαν αθώους πολίτες στην Αργεντινή, στη Χιλή, στη Νικαράγουα, στη Γουατεμάλα. Πρώτα σε βαράνε και μετά σε αφήνουν να υποφέρεις. Η Αργεντινή, η Βραζιλία η Βενεζουέλα είμαστε σήμερα όλοι μαζί και λέμε δυνατά και καθαρά μπροστά τους τι πιστεύουμε για αυτόν το δολοφόνο τον Μπους».  

Ολεγκέρ Πρέσας
Καταλανός και Αριστερός …

Γεννήθηκε στις 2/2/1980 στο χωριό Σανταμπέλ της Καταλονίας. Σήμερα ο Ολεγκέρ είναι ένας έντονα πολιτικοποιημένος ποδοσφαιριστής, διανοούμενος, συγγραφέας, ποιητής και φανατικός θιασώτης της «καταλανικής ιδέας». Πρόσφατα παρουσίασε στο πολιτικό κτίριο Καν Βίες, δημοτικό ακίνητο της Βαρκελώνης γνωστό από παλιές καταλήψεις, το βιβλίο που συνέγραψε μαζί με τον ποιητή Ροκ Κασαγκράν «Cami d’ Itaka – Επιστροφή στην Ιθάκη». Σύμφωνα με τους «αφισιονάδος» της Μπαρτσελόνα το ποίημα του Καβάφη «Ιθάκη» είναι το αγαπημένο του Ολεγκέρ. Μέσα από το βιβλίο, ο Ολεγκέρ δεν μένει μόνο στην ποδοσφαιρική διάσταση της αγάπης του για την Μπαρτσελόνα, αλλά αναλύει μια σειρά από άλλα ζητήματα: Θέματα της καθημερινότητας, πολιτικά, ιστορικά και κυρίως θέματα της Καταλονίας και του αγώνα ανεξαρτησίας της από την υπόλοιπη Ισπανία. Ταυτοποιεί κατά κάποιο τρόπο την Μπαρτσελόνα με τις καταλανικές αξίες και υπογραμμίζει την ιστορική και κομβική σημασία της πόλης στον αντι-Φρανκικό – αντιδικτατορικό αγώνα. Δηλώνει: «η ομάδα που υποστηρίζεις δεν μπορεί να είναι παράταιρη από τα πολιτικά πιστεύω σου». Και τα πιστεύω του Ολεγκέρ είναι ξεκάθαρα και αδιαπραγμάτευτα. Πριν από χρόνια και συγκεκριμένα για το Euro 2008 ξεκαθάρισε στον Ομοσπονδιακό προπονητή Αραγονές που θέλησε να τον καλέσει ότι η εθνική Ισπανίας δεν τον αντιπροσωπεύει. Αντίθετα είναι διαθέσιμος για την εθνική Καταλονίας όποτε αυτή σχηματιστεί. Μέσα στην Ιθάκη του ο Ολεγκέρ συναντά ακρογωνιαίους λίθους της παγκόσμιας αριστεράς αλλά και του καταναλικού αγώνα όπως o Xιλιανός τραγουδιστής Βίκτορ Χάρα, -δολοφονηθέντας από την χούντα του Πινοσέτ-, ο Τσε Γκεβάρα, ο Γκαρθία Λόρκα, η Καταλανή ποιήτρια Μαρία Μερσέ Μαρσάλ.

Χοσέ Άνγχελ Ιρίμπαρ
Για την ανεξαρτησία των Βάσκων…

Γνωστός και με το παρατσούκλι «el Chopo, – η Λεύκα» ο Βάσκος Χοσέ Άνχελ Ιρίμπαρ  γεννήθηκε το 1943 στην περιφέρεια της Γουϊπόθκα. Πρόλαβε και μεγαλούργησε ως παίκτης κάτω από τα δοκάρια της μεγάλης Αθλετίκ ντε Μπιλμπάο, ένα σαφές ιδεολογικό όχημα των Βασκικών αιτημάτων ανεξαρτησίας. Έτσι ο Ιρίμπαρ απέκτησε μια συγκεκριμένη πατριωτική ιδεολογική απόχρωση την οποία και φρόντιζε με κάθε δυνατό τρόπο να διαδίδει. Στις 5 Δεκεμβρίου 1975 πριν από ένα παιχνίδι ενάντια στην Ρεάλ Σοσιεδάδ, ο Ιρίμπαρ και ο αρχηγός της Σοσιεδάδ Ιγκνάθιο Κορταμπαρία εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας την σημαία των Βάσκων (Ικουρίνια) και την τοποθέτησαν στο κέντρο του γηπέδου. Αυτή ήταν και η πρώτη δημόσια εμφάνιση της βασκικής σημαίας μετά τον θάνατο του Φράνκο. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας ασχολήθηκε ακόμη πιο έντονα με την πολιτική σε σημείο που ηγήθηκε της συγκρότησης της εκλογικής κίνησης του Βάσκου πολιτικού Έρι Μπατασούνα. Ακόμη και σήμερα ο Ιρίμπαρ αν και αποτελεί έναν ποδοσφαιριστή σύμβολο για τους Βάσκους πολλές φορές στηλιτεύετε ως υποκριτής. Και αυτό γιατί φόρεσε την φανέλα της Ισπανίας για 49 φορές και υπήρξε ενεργό μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1964 στην Ισπανία.

Ρόμπι Φάουλερ
Στο «Κόκκινο» λιμάνι…

Φαίνεται ότι οι όλοι όσοι έχουν μια ακατάσχετη τάση στην αλητεία, την παρανομία και την κακή εξωγηπεδική ζωή έχουν συνάμα και μια τάση προς την πολιτικοποίησή τους στο μετερίζι της (λούμπεν) αριστεράς. Ο Ρόμπι κατάγεται από το λιμάνι του Λίβερπουλ. Γεννήθηκε εκεί στις 9 Απριλίου 1975 και ανήμερα των 17^ων γενεθλίων του, δηλαδή στις 9 Απριλίου 1992 έκανε το επίσημο ντεμπούτο του με την ομάδα του Μέρσεσαϊντ. Ο Ρόμπι συνδέθηκε έντονα με τον λαό της πόλης, την έντονη αντιπαράθεση των κόκκινων με τους «εφοπλιστές» της Έβερτον με αποτέλεσμα να αναπτύξει φιλολαϊκές και φιλεργατικές απόψεις. Στον ημιτελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων τον Μάρτιο του 1997 στον αγώνα Λίβερπουλ – Μπραν ο Φάουλερ σκόραρε και πανηγύρισε γκολ του δείχνοντας ένα T-shirt με μηνύματα αλληλεγγύης προς τους τότε διαμαρτυρόμενους λιμενεργάτες του Λίβερπουλ. Οι εργάτες είχαν μείνει χωρίς δουλειά για περίπου 18 μήνες απεργώντας για λόγους ασφαλείας στον χώρο εργασίας τους. Η UEFA τιμώρησε εν τέλει τον ποδοσφαιριστή με πρόστιμο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το κακό παιδί της Λίβερπουλ να συνεχίσει να προβάλει τα πολιτικά του φρονήματα, τα οποία χαρακτηρίζονται από την πλήρη έλλειψη ιδεολογικής υποδομής. Πολύ περισσότερο μοιάζουν με ηθικά ή και ακόμα ενοχικά συναισθήματα που πηγάζουν από τους προσωπικούς του τραπεζικούς λογαριασμούς. Έτσι η πολιτική του δραστηριοποίηση στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς έχει εσχάτως εξελιχθεί στην ανάπτυξη έντονου φιλανθρωπικού έργου. Οι ποδοσφαιρόφιλοι της Μεγάλης Βρετανίας τον πειράζουν για την αμύθητη πλέον περιουσία του τραγουδώντας στου ρυθμούς του Yellow Submarine το στιχάκι «We all live in a Robbie Fowler House». Ο τίτλος, λοιπόν, της πολιτικής σταδιοδρομίας του Ρόμπι Φάουλερ θα μπορούσε να είναι αριστερά και ρεφορμισμός. Κόκκινη φανέλα, …. «ροζ» ιδέες.

Γιούργκεν Κλίνσμαν
Ισορροπημένος και κεντρώος…

Η ερωτική του σχέση με τα αντίπαλα δίκτυα είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω το όνομα Γιούργκεν Κλίνσμαν. Κι όμως πέρα από δεινός σκόρερ, προπονητής και σταρ του ποδοσφαίρου ο άλλοτε ηγέτης μιας νάσιοναλμανσαφτ που θύμιζε ομάδα με τα όλα της, ο Κλίσνμαν ασχολείται έντονα και με την πολιτική. Αν πρέπει να τον εντάξουμε κάπου, ανήκει στον πολιτικό χώρο του «κέντρου», άντε της «κεντροαριστεράς» αν είμαστε ιδιαίτερα ευγενείς με το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της δεκαετίας του 1990. Όταν δε, το SPD και ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ δεν κατόρθωσε να διατηρήσει την καγκελαρία στις εκλογές του 2006 ο Γιούρκεν Κλίζμαν δήλωσε ευθαρσώς: «έπρεπε να δοθεί στον Σρέντερ και δεύτερο ημίχρονο. Μην ξεχνάμε πως η πολιτική του έχει φέρει σπουδαία αποτελέσματα». Αν και έχει βολιδοσκοπηθεί πολλές φορές από το SPD να συμμετάσχει σε κάποιους από τους εκλογικούς του συνδυασμούς είτε σε βουλευτικό, είτε σε δημοτικό επίπεδο, ο Κλίζμαν αρνείται εξαιτίας της μόνιμης διαμονής του στο πολυτελές σπίτι του στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Τόσο οι ποδοσφαιρικές – προπονητικές του επιδώσεις όσο και οι ευρέως γνωστές σοσιαλδημοκρατικές του απόψεις σηματοδοτούν την ιδεολογική ταυτότητά του και εμπνέουν ομοϊδεάτες του από όλους του χώρους.

Πολ Μπράιτνερ
Ιδεολόγος με ανάλογη εμφάνιση…

Γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1951 στο Κόλμπεμουρ της Βαυαρίας. Για 48 φορές φόρεσε την φανέλα της εθνικής Γερμανίας και κάλυψε με επιτυχία το αριστερό άκρο της άμυνας. Ξεχώριζε για την εξαιρετική τεχνική του κατάρτιση και τις επιθετικές επελάσεις του αλλά και για το … αναρχοαυτόνομο στυλ του, κάτι που του έδωσε το παρατσούκλι «ο αφρικανός». Φυσικά η φυσιογνωμία του αυτή ήταν απόρροια των πολιτικών του πεποιθήσεων. Είναι ένας από τους λίγους ποδοσφαιριστές που έχουν κατορθώσει να σκοράρουν σε 2 τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου μαζί με τους Πελέ, Βαβά, και Ζινεντίν Ζιντάν. Σχεδόν πάντα εξέφραζε ανοικτά και δημόσια τις επαναστατικές του πολιτικές απόψεις σε μια περίοδο και σε μια χώρα που κάτι τέτοιο ήταν ουσιαστικά ανεπίτρεπτο. Και με αυτό εννοούμε την πολιτική διχοτόμηση της Γερμανίας σε Ανατολική και Δυτική, μια διχοτόμηση που σήμαινε ότι ήταν ηθικά απαγορευτικό για κάθε Δυτικο-Γερμανό να εκφέρει φιλο σοσιαλιστικές απόψεις. Ο Μπράιτνερ όμως κατέρριψε αυτόν τον κανόνα. Και μάλιστα η εξαιρετική αγωνιστική του αξία δεν σήμαινε ούτε την αγωνιστική του περιθωριοποίηση. Δε έπαψε ποτέ να δηλώνει ότι η παγκόσμια πτώση του καπιταλισμού θα είναι ευεργετική για την ανθρωπότητα. Η πολιτική του όμως απομυθοποίηση συνέβη όταν λίγο πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας το 1982 γνωστή εταιρεία καλλυντικών πρόσφερε στον Μπράιτνερ το μυθικό ποσό των 150.000 μάρκων για να ξυρίσει τα «κομμουνιστικά» γένια του και εκείνος δεν κατόρθωσε να αρνηθεί.

Χόρχε Βαλντάνο
Κουλτούρα και πολιτική…

Στην επαρχία της Σάντα Φε της Αργεντινής, στην πόλη Λας Παρέχας γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1955 ο Χόρχε Βαλντάνο. Το παρατσούκλι που απέκτησε από τους περισσότερους συμπαίκτες του στο ξεκίνημα της καριέρας του, στην ομάδα Νιούελς Οντ Μπόις, ήταν «ο φιλόσοφος του ποδοσφαίρου» και αυτό καταδεικνύει ότι ο Βαλντάνο ήταν ένας σκεπτόμενος ποδοσφαιριστής. Κάτι που επίσης τον χαρακτηρίζει είναι κάποιες απίστευτες ατάκες που κατά καιρούς έχει πει και έχουν μείνει ως σήμα κατατεθέν του, όπως: «το ποδόσφαιρο αρχίζει να είναι ένα ψέμα που τα μίντια παρουσιάζουν με πολύ έξυπνο τρόπο», ή «το ποδόσφαιρο είναι μια δικαιολογία για να είμαστε ευτυχισμένοι». Σε μια συνέντευξη του στην Ελ Μούντο Ντεπορτίβο στην ερώτηση «ότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι για να βάλει πολλά γκολ ένας παίκτης δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει και πολύ Μπόρχες», ο Βαλντάνο απάντησε: «ποτέ μου δεν τα έχω συνδέσει αυτά τα δύο».  Όμως ο Βαλνάνο πέραν του πνεύματός του και την ευφυΐας του φέρει και την στάμπα του πολιτικοποιημένου ή έστω του σκεπτόμενου αθλητή. Σήμερα εργάζεται για την Ρεάλ Μαδρίτης και ο κόσμος των εκλεπτισμένων ιδεών του συναντά αυτόν του πολιτικού φιλελευθερισμού.

Έβαλντ Λίνεν
Τι Λίνεν τι Λένιν…

Ο άλλοτε προπονητής του Πανιωνίου και του Ολυμπιακού και αστέρι της Γερμανικής Μπουντεσλίγκα έχει την δική του ξεχωριστή ιστορία πολιτικοποίησης. Γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1953 στην πόλη Στούκενμπροκ και συνέδεσε αγωνιστικά το όνομά του με την μεγάλη ομάδα της Γλάντμπαχ. Η ηχητική συγγένεια του ονόματος του με την ηγετική φυσιογνωμία του μπολσεβικισμού Βλάντιμιρ Ίλιτς Λένιν ήταν ένα από τα σημεία αναφοράς της ιδεολογικής του απόχρωσης. Πολλές φορές όταν ο Λίνεν μεγαλουργούσε σαν αριστερό χαφ-εξτρέμ στην Γλάντμπαχ φίλαθλοι και εφημερίδες τον επευφημούσαν χρησιμοποιώντας ως παρατσούκλι του το όνομα του Ρώσου επαναστάτη. Εξάλλου ο αναγραμματισμός αυτός αντανακλούσε εν γένει την πολιτική ταυτότητα του Λίνεν. Φυσιογνωμικά, ακολούθησε το εναλλακτικό στυλ του συμπατριώτη του Μπράιτνερ, δηλαδή μακριά μαλλιά και μούσια, μια πρώτη ένδειξη των ανήσυχων ιδεών του. Η πολιτικοποίησή του ουδέποτε όμως έμεινε σε θεωρητικό επίπεδο. Αντίθετα, είναι από τις περιπτώσεις πολιτικοποιημένων ποδοσφαιριστών που είτε κατά την διάρκεια, είτε μετά την λήξη της ποδοσφαιρικής τους καριέρας είχαν έντονη πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Αρχικά, επεδίωξε να σχηματίσει μια Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών σε συνεργασία με τους φίλους του Μπένο Μέλμαν και Φρανκ Πάγκελσντορφ.

Η δεκαετία του 80΄στην Γερμανία συσπείρωσε αρκετό κόσμο της αριστεράς στο Παγκόσμιο αντιπυρηνικό κίνημα Ειρήνης. Και ο Έβαλντ Λίνεν συμμετείχε ενεργά στην οργάνωση «Peace List» με την οποία ήταν υποψήφιος στις εκλογές του 1984. Σήμερα, παραμένει ενεργό μέλος ενός συμβουλευτικού οργάνου της τοπικής κυβέρνησης της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, διακυβέρνησης και διπλωματίας. Ο ίδιος αρνείται την κομμουνιστική ταυτότητα που του είχαν αποδώσει αλλά ταυτόχρονα φανερώνει τις αριστερές του καταβολές μέσα από συνέντευξή του στο περιοδικό ρήξη:  «Δεν έκρυψα ποτέ τις δημοκρατικές και κοινωνικές μου θέσεις. Δεν θα τις χαρακτήριζα ριζοσπαστικές. Θυμάμαι όταν αγωνιζόμουν στην Γκλαντμπαχ ένας πολιτικός από το Μόναχο μου έλεγε να κοιτάω το ποδόσφαιρο και να αφήσω τα πολιτικά. Ναι κάποιες φορές είχα πρόβλημα. Μια χρονιά (αγωνιζόμουν στην Γκλαντμπαχ…) στη πόλη υπήρχε ένας κομμουνιστής δάσκαλος…. Δεν είμαι κομμουνιστής, Δεν έχω πειστεί ότι είναι σωστές οι κομμουνιστικές ιδέες. Όμως γνώριζα τους κομμουνιστές από το κίνημα ειρήνης. Είμασταν μαζί. Δουλέψαμε ενάντια στα πυρηνικά. Τους σεβόμουν γιατί έδιναν τα πάντα στον αγώνα. … Όταν δεν έβαζα γκολ που έλεγαν ότι φταίνε οι πολιτικές μου απόψεις (γελάει…). Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που είχε πολύ γέλιο, αλλά είναι και ενδεικτική τις κατάστασεις που επικρατούσε στη Γερμανία εκείνη την εποχή. Το ‘80-’81 το κίνημα ειρήνης ήταν πολύ δυνατό. Καθημερινά γινόντουσαν διαδηλώσεις. Σ’ ένα ματς με την Ιρντιγκεν για το πρωτάθλημα δεν είχα αγωνιστεί καλά και ο προπονητής με έκανε αλλαγή στο 70ο λεπτό του ματς. Ο συμπαίκτης μου που μπήκε φοιτούσε σε στρατιωτικής χολή. Μπήκε λοιπόν και έβαλε γκολ με το οποίο η Γκλαντμπαχ νίκησε. Ξέρετε τι έγραψε μια εφημερίδα την άλλη μέρα; Ο στρατιώτης σκόραρε, ενώ ο ειρηνιστής δεν έπαιξε καλά! Ηταν αστείο… Αλλά μιλάμε για δύσκολα χρόνια…».

Κριστιάνο Λουκαρέλι
Η Bandierra Rossa της Ιταλίας…

Δεν είναι απλά άλλος ένας ποδοσφαιριστής με φιλο-λαϊκά αισθήματα, αλληλέγγυες με τους καταπιεσμένους και αδυνάτους ιδέες και κοινωνικά ευαίσθητο προφίλ. Ο Κριστιάνο Λουκαρέλι, δεν αριστερίζει αλλά δηλώνει αριστερός και μάλιστα φανατικός κομμουνιστής. Και τι άλλο να υποστήριζε δηλαδή από την στιγμή που η ομάδα που τον ανέδειξε και είναι ένα ξεκάθαρα πολιτικοποιημένο σωματείο. Χωρίς προσχήματα κι υπεκφυγές αλλά με μια σαφή έννοια αυτοπροβολής η Λιβόρνο είναι μια ομάδα με κομμουνιστική οριοθέτηση. Και ο Κριστιάνο Λουκαρέλι, γεννηθείς στις 4 Οκτωβρίου 1975 στην πόλη της Λιβόρνο υπήρξε αγωνιστικά ο «Γενικός Γραμματέας» της ομώνυμης ομάδας. Το περιοδικό «Calcio Italia» έγραψε τον Μάιο του 2005 ότι ο Λουκαρέλι πλήρωσε ένα πούλμαν για να μεταφέρει μια ομάδα από τους φανατικούς οπαδούς της ομάδας πίσω στην πόλη του Λιβόρνο μετά από τη σύλληψη τους για την συμμετοχή τους σε επεισόδια. Στο αριστερό του μπράτσο έχει ένα τατουάζ με το σήμα της ομάδας, ενώ χρησιμοποιεί το νούμερο 99 στην φανέλα του προς τιμήν του συνδέσμου των φανατικών ακρο-αριστερών της ομάδος (Brigate Autonome Livornesi) που ιδρύθηκε το 1999. Ο τρόπος με τον οποίο πανηγυρίζει τα γκολ τα οποία σημείωνε είναι μια χειρονομία που έγινε γνωστή στην Ιταλία από το κομμουνιστικό κόμμα. Λέγεται ότι ο ήχος κλήσης στο κινητό του τηλέφωνο ήταν το τραγούδι η Κόκκινη Σημαία, ενώ μια φορά φαίνεται να είπε ότι «Η Λιβόρνο δεν ευνοείται από τους διαιτητές γιατί πολύ απλά είμαστε κομμουνιστές». Το 1997 όταν και συμμετείχε σε αγώνες με την Εθνική Ομάδα κάτω των 21, πανηγύρισε ένα τέρμα του φανερώνοντας μια μπλούζα που φορούσε κάτω από την επίσημη φανέλα με την στάμπα του Τσε Γκεβάρα. Η κίνηση του αυτή σήμαινε και τον αποκλεισμό του από την εθνική ομάδα παρότι ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι δεν ήταν μια πολιτική κίνηση. Το 2005 συνάντησε την αδελφή του Τσε Γκεβάρα, που όπως ο ίδιος έχει δηλώσει είναι το απόλυτο ίνδαλμά του.