Σάββατο βράδυ στη γειτονιά των Εξαρχείων. Δύο αστυνομικοί «περιπολούν» την περιοχή, με όσα εισαγωγικά έχουν ανάγκη οι λέξεις όταν η πραγματικότητα τις ξεπερνά. Κατεβαίνουν από το περιπολικό και κατευθύνονται πεζοί προς ένα τσούρμο εφήβων. Φωνές, σειρήνες και πυροβολισμοί μπλέκονται σε μια περίεργη (αν και όχι πρωτότυπη) σύνθεση,μακάβρια…Απομακρύνονται αργά, χωρίς να κοιτάξουν πίσω.Μπαίνουν στο περιπολικό και φεύγουν…Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί κείτεται νεκρό, δολοφονημένο. Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος το όνομά του.

Δέκα χρόνια μετά τις σφαίρες που άφησαν νεκρό τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, η φράση που έχει στιγματίσει τον δολοφόνο, Επαμεινώνδα Κορκονέα, παραμένει το «δεν θα ζητήσω συγγνώμη από κανέναν δεκαπεντάχρονο».

Ο 47χρονος  «πιστολέρο», έχοντας καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη,βρίσκεται σήμερα στις φυλακές Δομοκού. Ο έτερος κατηγορούμενος, παρών στο σκηνικό της δολοφονίας, Βασίλης Σαραλιώτης, είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη δέκα ετών, ωστόσο αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Κασσάνδρας με περιοριστικούς όρους το 2012.

Ο Αλέξης δεν ήταν ο πρώτος ούτε ο μόνος που έχασε τη ζωή του από χέρι αστυνομικού στα χρόνια της μεταπολίτευσης.Είχε προηγηθεί ο Ιάκωβος Kουμής, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκολας Τόντι και άλλοι, μετανάστες κυρίως, αλλά και Έλληνες, που δεν μάθαμε ποτέ ή δεν συγκρατήσαμε τα ονόματά τους. Κι ανάμεσά τους τα τόσα ακόμη κρούσματα και οι διαφορετικές μορφές καταστολής, βίας και αυθαιρεσίας που γεννούν πολλά ερωτηματικά για τον ρόλο της αστυνομίας, τον αυταρχισμό του κράτους, τα όρια αυτού που ονομάζουμε (καθ’ υπερβολή άραγε;) «δημοκρατία».