Με την ονομασία «Σεπτεμβριανά» έμεινε στην ιστορία το οργανωμένο φονικό πογκρόμ της νύκτας της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, που συνέβη στη Κωνσταντινούπολη, όπου καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών των Ελλήνων ομογενών, πλην όμως Τούρκων υπηκόων, καθώς και άλλων μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, λεηλατώντας και πυρπολώντας ελληνικά καταστήματα, σπίτια, σχολεία και βεβηλώνοντας εκκλησίες ακόμα και νεκροταφεία δημιουργώντας τρομοκρατία και ανασφάλεια για τις υφιστάμενες μειονότητες.

Μέσα σε εννέα περίπου ώρες (διότι σε πολλά σημεία οι βανδαλισμοί συνεχίστηκαν και μετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου μετά τα μεσάνυκτα) τουλάχιστον 30 Έλληνες σκοτώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα.

Σε δύο περίπου χιλιάδες υπολογίζονται από τους κύκλους της ομογενείας οι βιασμοί, αν και επισήμως καταγγέλθηκαν μόνο 200.

Καταστράφηκαν ολοσχερώς 1004 σπίτια, ενώ άλλα περίπου 2500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές. Καταστράφηκαν επίσης 4348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες, πάρα πολλοί τάφοι σε 2 κοιμητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή.

Να σημειωθεί ότι όταν ξέσπασαν τα τραγικά επεισόδια η Κωνσταντινούπολη αριθμούσε 180.000 Ρωμιούς σε συνολικό πληθυσμό 1.500.000 κατοίκων. Στις μέρες μας, 2.500 Ρωμιούς σε σύνολο 14 εκατομμυρίων.

Τα Σεπτεμβριανά δεν θα μπορούσαν να μελετηθούν αποκομμένα των πρότερων πολιτικών εθνικής αφομοίωσης και αναγκαστικού εκτουρκισμού που σηματοδότησαν οι πολιτικές των Νεοτούρκων στις αρχές του 20ου αιώνα και επιταχύνθηκαν την επομένη της ιδρύσεως της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, το 1923.

Με τη μετάβαση από την πολυεθνοτική Οθωμανική Αυτοκρατορία στην αμιγώς εθνική Τουρκική Δημοκρατία προκύπτει η άμεση ανάγκη διαμόρφωσης μιας εθνικής αστικής τάξης. Η επιδίωξη αυτή προσκρούει στα διαφορετικά κοινωνικά δεδομένα καθώς στην οθωμανική κοινωνία τα μεσαία αστικά στρώματα που στελεχώνουν την οικονομική δραστηριότητα ολόκληρων αστικών κέντρων όπως η Κωνσταντινούπολη και η Σμύρνη, απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά από μη μουσουλμάνους.

Η εθνικιστική γραμμή εκτουρκισμού της οικονομίας και αντικατάστασης των μη μουσουλμάνων από μουσουλμάνους σε μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας συμβαίνει ήδη από τη δεκαετία του 1930, όταν απολύθηκε το μη μουσουλμανικό προσωπικό της κρατικής εταιρείας σιδηροδρόμων και προσλήφθηκαν μουσουλμάνοι. Το 1942 υπό την ηγεσία του Ισμέτ Ινονού επιβλήθηκε η επαίσχυντη έκτακτη περιουσιακή εισφορά (Varlık Vergisi) στους μη μουσουλμάνους που είχε ως στόχο να τερματίσει τον ηγεμονικό ρόλο των Αρμενίων, Ελλήνων και Εβραίων στην οικονομική ζωή της Τουρκίας.

Συγχρόνως, η εθνικιστική προσήλωση στις αρχές του Τουρκισμού είναι εμφανής παντού στο δημόσιο βίο της Τουρκίας. Ο Κεμαλισμός είναι μια εθνικιστική και κοσμική ιδεολογία που εμπεριέχει μισαλλόδοξα μηνύματα για κάθε τι μη τουρκικό. 

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ρήσης »Vatandaş türkçe konuş» (Συμπατριώτη να μιλάς τούρκικα), που ποινικοποίησε τη χρήση άλλων γλωσσών στη δημόσια σφαίρα όπως την ελληνική, αρμενική, εβραϊκή και κουρδική.

Ακόμη και στις μέρες μας, παρά τα ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία που καθιστούν την τότε κυβέρνηση Μεντερές υπεύθυνη για τις εγκληματικές ενέργειες του εξαγριωμένου πλήθους, η επίσημη τουρκική ιστοριογραφία αρνείται τον χαρακτηρισμό »Πογκρόμ». Ωστόσο μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινωνίας επικαλούμενο την τραγικότητα των επεισοδίων αισθάνεται ντροπή και ενοχές για όσα συνέβησαν. 

Σε αυτή τη διάθεση εθνικής αυτοκριτικής και ευαισθητοποίησης, σημαντική επιρροή εμφάνισαν οι διάφορες εκθέσεις φωτογραφικού υλικού(δείτε ΕΔΩ  φωτογραφίες από διάφορα τουρκικά αρχεία), βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες που παρουσιάζουν τα γεγονότα.